Gisteren had ik het nog over het grote aantal nieuwe filmmakers dat jaarlijks op het IFFR debuteert. Maar dat is niet de enige soort cineast die je in Rotterdam vindt. Er wordt ook heel wat werk van oude meesters gedraaid. Elk jaar wordt er van meerdere regisseurs het hele oeuvre vertoont (dit jaar was het de beurt aan Jerzy Skolimowski, Paolo Benvenuti en Peter Liechti), maar daarnaast worden er ook gewoon heel veel films van erkende en gerespecteerde filmmakers vertoond. Takeshi Kitano is er daar één van, en zijn nieuwste is weer een terugkeer naar zijn bekende stijl, terwijl het tegelijk past binnen zijn recente reeks zelfbespottende deconstructiefilms.

Achilles and the Tortoise is het laatste deel van zijn drieluik over zichzelf. Nadat hij zijn publieke persoonlijkheid, zijn filmpersonages en zichzelf als acteur op de hak nam in Takeshi’s en zichzelf als regisseur te kakken zette in Glory to the Filmmaker! neemt hij nu weer een ander deel van zijn artistieke zelf onder de loep: Takeshi Kitano de schilder. In plaats van razendsnel absurditeit op absurditeit te stapelen totdat de toren omvalt, zoals hij in zijn vorige films deed, kiest Kitano dit keer als filmmaker voor zijn oude, rustige en melancholiek aandoende filmstijl. Tegelijk is het verhaal over een schilder die al vanaf jonge leeftijd schildert maar nooit weet wat hij wil en nimmer succes heeft of erkenning krijgt, niet gespeend van de typische absurde humor van Kitano. Een heerlijk huwelijk van de oude en de nieuwe Kitano, waarin hij natuurlijk weer regie, script, montage, de hoofdrol en het schilderwerk voor zijn rekening neemt. Hedwig schreef er ook al over.
[rating 4]

Voor het geval dat je het denkt: ik kijk heus niet alleen maar Aziatische films op het festival. Zo komt Last Conversation gewoon uit Nederland. Met 25 camera’s op de auto gemonteerd rijdt Johanna ter Steege (Spoorloos) een uur en een kwartier door Frankrijk terwijl ze over de telefoon een gesprek voert met haar ex, hun laatste. Na een moeizaam begin komt de film op gang en heb ik me over de overdreven manier van praten van Ter Steege heen gezet, en dan wordt het zowaar behoorlijk interessant. Maar echt bijzonder nu ook weer niet. En die stukken waarin de vrouw naar de WC gaat langs de weg en wij een tijdje naar een leeg scherm staren mogen dan realistisch zijn, maar nodig of boeiend?
[rating 3]

Voor haar hoofdrol in Frozen River is Melissa Leo voor een Oscar genomineerd. Verrassend, maar niet onterecht. Haar moedeloze moeder van twee wiens man haar beroofd heeft van het geld om het huis af te betalen is een ijzersterke rol. Met mensensmokkel probeert ze dat bedrag terug te verdienen, maar je kunt natuurlijk wel raden dat dit niet zomaar van een leien dakje gaat. Mooi drama over arme Amerikanen, grenspolitiek, de toch wat vreemde regelgeving in en rondom een Mohawkreservaat en hoe blanke buitenstaanders daar mee omgaan.
[rating 4]