Er is dit jaar op het IFFR een speciaal programma met Aziatische spookfilms, The Hungry Ghosts genaamd. In het kader hiervan is er op de Witte de With straat deze week (tot en met zaterdag) een spookhuis, ingericht door regisseurs van horrorfilms. De mooiste kamer is zonder twijfel de geheel verduisterde ruimte waar volgens de omschrijving de geesten je zullen aanraken. Want je eigen verbeelding en de kracht van de suggestie zijn uiteindelijk toch het engste. Helaas begrijpen niet alle filmmakers dat, en walsen sommige films uit het Hungry Ghosts programma over je heen.

Vanaf de openingsscène van Rule #1 wordt er meteen op je ingehakt met de snelle shots en harde geluiden. Overdonderend bedoeld, maar ik werd er vooral moe van. Visueel bevalt de stijl van deze Hong Kongse spookfilm me wel, maar het geluid en de montage mogen wel wat subtieler. Het uitgangspunt is leuk: een agent wordt overgeplaatst naar een geheime afdeling die op spoken jaagt terwijl zij volhoudt dat spoken niet bestaan. Jammer dat er zo op de overdadige geluidseffecten wordt geleund, i.p.v. dat het echt spannend wordt of dat er veel gedaan wordt met de interessante morele dilemma's waar de agenten mee te maken hebben. Aan het eind wordt de kijker op een flauwe en domme manier in de maling genomen.

[rating 3]

Voor Nightmare Detective 2 geldt in wezen hetzelfde: een goed concept, maar de uitvoering staat mij niet aan. De Nightmare Detective kan mensen helpen met hun nare dromen, maar wordt zelf geplaagd door nachtmerries over zijn dode moeder die voortdurend bang was voor alles dat ze zag. Een meisje wil zijn help omdat ze niet meer durft te slapen: in haar dromen verschijnt telkens een door haar gepest schoolgenootje. Dat schoolgenootje vertoont qua gedrag weer verdacht veel overeenkomsten met de moeder van de detective... Net als bij de vorige film worden de geluidseffecten niet gedoseerd. Halverwege de film had ik het wel een beetje gehad met de voortdurend hetzelfde zinnetje schreeuwende Japanse vrouwen ("ik ben bang"), en ze waren nog lang niet klaar met het uitgillen daarvan. Murw geslagen door het gebeuk van de soundtrack en het onaflatende effectbejag ging ik me verzetten tegen dit aanjagen van de angst, en toen bleef er weinig over.

[rating 2]

Na Hong Kong en Japan is de beurt aan Thailand, volgens kenners het hotste horrorland van dit moment. 4BIA bestaat uit vier kortere films van elk ongeveer een half uur lang, elk door een andere Thaise regisseur gemaakt. Zoals bijna altijd bij dit soort projecten is niet elk gedeelte even goed, wat toch een onevenwichtige film oplevert. Maar de algemene kwaliteit is hoog. Het eerste deel (Happiness) is een simpel maar elegant in zijn uitvoering. Een eenzaam meisje krijgt mysterieuze sms'jes van iemand die op een gegeven moment naast haar te zitten. Het tweede deel (Tit for Tat) is mij iets te flitsend (Tony Scott en Michael Bay zijn er niets bij), en de computereffecten zijn niet helemaal overtuigend. Het derde deel (The Middle) is het leukste, grappig zelfbewust en vol verwijzingen naar horrorfilmgeschiedenis (en Titanic). Het vierde deel (The Last Fright)is dan weer ietsje minder, omdat het toch wat meer doorsnee psychologische horror is. Maar net als de voorgaande stukken is het een effectieve en onderhoudende korte horrorfilm. Eens kijken of ik later deze week nog wat spookhorror uit een ander Aziatisch land kan meepikken, of nog iets uit Thailand.

[rating 3.5]