Het kan verkeren op een filmfestival. De ene avond loopt er net even iets uit en moet je voor een andere film gaan dan je wilde, en wordt je verrast door een doodsaaie film die wel enige kwaliteiten heeft, maar je toch doet afvragen: kwam ik hiervoor? De volgende dag zie je dan weer een zo mooie film dat er oprechte, ongeforceerde tranen in je ogen opwellen. Dan weet je weer: hier kwam ik voor. Nou ja, niet voor tranen, maar voor de ervaring, de kracht van een goede film die iets met je doet.

Süt (Milk) draait op het IFFR in het kader van de jonge Turkse cinema. Een programma waar ik persoonlijk niet zo veel mee heb, en waar ik me naar aanleiding van deze film ook niet zo veel meer mee zal bemoeien. De poëtische bedoelingen zijn aanwezig, maar moet het allemaal zo stroperig traag? Er is weinig verhaal, de personages krijgen weinig karakter en veel diepgang kon ik er ook niet in ontdekken. Yusuf runt samen met zijn alleenstaande moeder een minuscuul zuivelbedrijfje, maar hij wil eigenlijk dichter worden. De makers slagen er echter niet in mij daar iets om te laten geven. Misschien mis ik de nodige culturele bagage, maar ik had naarmate de film vorderde steeds meer moeite met mijn ogen openhouden.

[rating 2]

Wendy and Lucy heeft ook geen hoog tempo, maar is na de vorige film toch een verademing. Wendy's lot is een stuk interessanter dan dat van Yusuf. Zij worstelt niet met haar identiteit, maar met eenzaamheid, onzekerheid en geldproblemen. Haar reis naar Alaska wordt in een gat in Oregon onderbroken als haar auto niet meer start en ze haar hond kwijtraakt. Het minimalistische (geen muziek), lowbudget drama steunt vooral op een mooi onderkoeld spelende Michelle Williams als Wendy. Voor haar vorige film won regisseuse Kelly Reichardt een Tiger Award. Het prijsgeld heeft ze goed besteed aan deze bedachtzame tweede film.

[rating 3.5]

Rachel Getting Married is een prachtfilm over pijnlijke thuiskomst, schuld en het daaruit ontstane trauma dat jaren later nog steeds een explosieve kracht heeft. Ex-verslaafde Kym, een glansrol van Anne Hathaway die terecht voor een Oscar is genomineerd, mag enkele dagen de afkickkliniek verlaten voor de bruiloft van haar oudere zus. Haar verleden werpt nog altijd een schaduw op haar relaties met zuslief en haar inmiddels gescheiden ouders. Het ongemak wordt weerspiegeld door het onrustige, zoekende camerawerk dat aan de Dogme films doet denken. De naturalistische stijl van filmen en acteren maken van de goedgeschreven personages echte, realistische mensen. Ik deelde als kijker volop hun geluk (er is ondertussen immers ook nog een bruiloft), maar vooral ook hun pijn. Het overkomt mij zelden dat ik zo geraakt wordt door een film dat ik tranen in mijn ooghoeken voel opwellen. En dat ze ook oprecht zijn, opgewekt door echt diepgaand leed op het scherm en niet het gevolg van (melo)dramatische manipulatie of goedkope sentimenten. Regisseur Jonathan Demme krijgt het met een ijzersterk script en een geweldige cast voor elkaar. Leermeester en culticoon Roger Corman is gast op de bruiloft.

[rating 4.5]