in Algemeen
Francis Ford Coppola heeft tientallen jaren, en uiteindelijk $120 miljoen dollar van zijn eigen geld, besteed aan het tot leven brengen van Megalopolis, een project dat hij al in de jaren '80 uitwerkte.
Nu heeft de 85-jarige regisseur zijn project dan eindelijk kunnen vertonen op het filmfestival van Cannes en zoals gebruikelijk stromen de online recensies inmiddels binnen. Maar die zijn lang niet allemaal positief.
The Hollywood Reporter:
"Het is winderig en overvol, vaak verbijsterend en veel te spraakzaam, waarbij hij Hamlet en The Tempest, Marcus Aurelius en Petrarca citeert, nadenkend over tijd, bewustzijn en kracht in een mate die log wordt. Maar het is ook amusant, speels, visueel oogverblindend en verlicht door een ontroerende hoop voor de mensheid. Ik bleef continu nieuwsgierig waar het heen zou gaan. Is het een goede film? Bij lange na niet, maar het is ook niet iets dat gemakkelijk terzijde kan worden geschoven. Als dit Coppola's zwanenzang wordt, sluit hij zijn carrière af met een risicovolle bloei".
Deadline:
"Trouw aan de roddels vooraf, 'Megalopolis' is een puinhoop; onhandelbaar, overdreven en aangetrokken tot pretentie als een mot tot een vlam. Het is echter ook een behoorlijk verbluffende prestatie, het moderne meesterwerk van een meesterkunstenaar uit het soort dat ophef maakt door zijn pure durf. Het dwingt je om voor zijn visie te buigen. 'Megalopolis' vertegenwoordigt een zeldzaam soort evenementenfilm die de mogelijkheden opnieuw uitvindt van cinema in die mate dat er halverwege een zeer gedurfde gimmick is die de vierde muur neerhaalt op manieren waar jonge makers alleen maar van kunnen dromen. Coppola overtreedt in de 138 minuten veel regels, maar houdt zich aan de belangrijkste: het verveelt nooit en zal net zoveel artiesten inspireren als het publiek vervreemden".
AV Club:
"Het vertoont niet de algemene vloek om te denken dat het slimmer is dan het is, maar ik ben er ook niet zeker van dat het zelfs de meest oppervlakkige diepgaande onderzoeken zal doorstaan. Er zijn toehoorders die duizelig zullen zijn vanwege de waanzin ervan, anderen die boos zijn over een schijnbare verspilling van puur regietalent. Maar voor de overgrote meerderheid zal er de meest vervloekte reactie zijn: onverschilligheid. 'Megalopolis' is een film die je moet zien in een zaal waar de energie van het publiek steeds meer verstoord raakte door wat ze zagen. En toch waren ze betrokken, misschien een beetje geschokt of zelfs opgewonden en vertoonde het dezelfde oerdrift die sommige mensen doet staren naar auto-ongelukken langs de kant van de weg".
IndieWire:
"Hoewel het verleidelijk kan zijn om dit maffe, nepotistisch opgesloten en gewetenloos dure magnum opus te zien als het op zichzelf gerichte werk van een vervagende kunstenaar die alles, wat er nog over was van zijn vermogen om goede ideeën van slechte te onderscheiden, heeft verloren, doet 'Megalopolis' er alles aan om ons te herinneren dat wij delen in de uitkomst van zijn krankzinnige koortsdroom. Dat wil zeggen dat we er goed aan doen om de bron te onderzoeken van welke vijandigheid het ook reflexief in ons zou kunnen veroorzaken. Waarom maakt verandering ons zo bang dat we eerder onze vrijheid zouden opgeven om ons een betere wereld voor te stellen dan rekening te houden met de mogelijkheden die dergelijke vrijheid ons biedt?"
The Guardian:
"Iedereen die van cinema houdt, is Coppola veel verschuldigd, inclusief eerlijkheid. Zijn ambitieuze en serieus bedoelde nieuwste, volmondig opgedragen aan zijn overleden vrouw Eleanor, bevat enkele flitsen van humor en verve. De zwaar ingerichte art-deco theatraliteit zorgt soms voor een interessant, zelfbewust spektakel, zoals een ouderwetse moderne kledingproductie van Shakespeare. En dan nog is een mislukking van Coppola een stuk interessanter dan de functionele successen van mindere talenten. Dit is een passieproject zonder passie: een opgeblazen, saaie en verbijsterend oppervlakkige prent, vol middelbare school afscheidswaarheden over de toekomst van de mensheid. Het is tegelijkertijd hyperactief en levenloos, bezaaid met vreselijk acteerwerk en oninteressant, goedkoop ogend VFX-werk dat noch de textuur van de analoge realiteit, noch een volledig radicale, digitale heruitvinding van het bestaan bereikt".
Niet voor iedereen bestemd
Het klinkt dus niet alsof Megalopolis voorbestemd is om een brede publiekstrekker te worden, maar voor de echte liefhebbers is het wel een bijzondere titel die absoluut op het witte doek ervaren moet worden. Aan de imposante cast (met o.a. Adam Driver, Forest Whitaker, Giancarlo Esposito, Nathalie Emmanuel, Jon Voight, Laurence Fishburne, Aubrey Plaza, Shia LaBeouf, Dustin Hoffman, Talia Shire, DB Sweeney, Jason Schwartzman en James Remar) zal het in ieder geval zeker niet liggen!
Samenvatting van de plot
Het verhaal gaat over een ongeluk dat de vernietiging veroorzaakt van een New York City-achtige metropool die toch al in verval was, waardoor botsende visies op de toekomst ontstaan. Aan de ene kant staat een ambitieuze architectonische idealist (Driver), aan de andere kant zijn gezworen vijand de burgemeester (Esposito).
Het debat gaat over de vraag of we de toekomst moeten omarmen en een utopie moeten bouwen met hernieuwbare materialen, of dat we een 'business-as-usual' wederopbouwstrategie moeten volgen, vol beton, corruptie en machtsbemiddeling ten koste van een rusteloze onderklasse. Tussen deze strijd in zit de dochter van de burgemeester (Emmanuel), een rusteloze jonge vrouw die opgroeide met macht en het beu is om in de roddelbladen te staan, op zoek naar betekenis in haar leven.
Nu heeft de 85-jarige regisseur zijn project dan eindelijk kunnen vertonen op het filmfestival van Cannes en zoals gebruikelijk stromen de online recensies inmiddels binnen. Maar die zijn lang niet allemaal positief.
The Hollywood Reporter:
"Het is winderig en overvol, vaak verbijsterend en veel te spraakzaam, waarbij hij Hamlet en The Tempest, Marcus Aurelius en Petrarca citeert, nadenkend over tijd, bewustzijn en kracht in een mate die log wordt. Maar het is ook amusant, speels, visueel oogverblindend en verlicht door een ontroerende hoop voor de mensheid. Ik bleef continu nieuwsgierig waar het heen zou gaan. Is het een goede film? Bij lange na niet, maar het is ook niet iets dat gemakkelijk terzijde kan worden geschoven. Als dit Coppola's zwanenzang wordt, sluit hij zijn carrière af met een risicovolle bloei".
Deadline:
"Trouw aan de roddels vooraf, 'Megalopolis' is een puinhoop; onhandelbaar, overdreven en aangetrokken tot pretentie als een mot tot een vlam. Het is echter ook een behoorlijk verbluffende prestatie, het moderne meesterwerk van een meesterkunstenaar uit het soort dat ophef maakt door zijn pure durf. Het dwingt je om voor zijn visie te buigen. 'Megalopolis' vertegenwoordigt een zeldzaam soort evenementenfilm die de mogelijkheden opnieuw uitvindt van cinema in die mate dat er halverwege een zeer gedurfde gimmick is die de vierde muur neerhaalt op manieren waar jonge makers alleen maar van kunnen dromen. Coppola overtreedt in de 138 minuten veel regels, maar houdt zich aan de belangrijkste: het verveelt nooit en zal net zoveel artiesten inspireren als het publiek vervreemden".
AV Club:
"Het vertoont niet de algemene vloek om te denken dat het slimmer is dan het is, maar ik ben er ook niet zeker van dat het zelfs de meest oppervlakkige diepgaande onderzoeken zal doorstaan. Er zijn toehoorders die duizelig zullen zijn vanwege de waanzin ervan, anderen die boos zijn over een schijnbare verspilling van puur regietalent. Maar voor de overgrote meerderheid zal er de meest vervloekte reactie zijn: onverschilligheid. 'Megalopolis' is een film die je moet zien in een zaal waar de energie van het publiek steeds meer verstoord raakte door wat ze zagen. En toch waren ze betrokken, misschien een beetje geschokt of zelfs opgewonden en vertoonde het dezelfde oerdrift die sommige mensen doet staren naar auto-ongelukken langs de kant van de weg".
IndieWire:
"Hoewel het verleidelijk kan zijn om dit maffe, nepotistisch opgesloten en gewetenloos dure magnum opus te zien als het op zichzelf gerichte werk van een vervagende kunstenaar die alles, wat er nog over was van zijn vermogen om goede ideeën van slechte te onderscheiden, heeft verloren, doet 'Megalopolis' er alles aan om ons te herinneren dat wij delen in de uitkomst van zijn krankzinnige koortsdroom. Dat wil zeggen dat we er goed aan doen om de bron te onderzoeken van welke vijandigheid het ook reflexief in ons zou kunnen veroorzaken. Waarom maakt verandering ons zo bang dat we eerder onze vrijheid zouden opgeven om ons een betere wereld voor te stellen dan rekening te houden met de mogelijkheden die dergelijke vrijheid ons biedt?"
The Guardian:
"Iedereen die van cinema houdt, is Coppola veel verschuldigd, inclusief eerlijkheid. Zijn ambitieuze en serieus bedoelde nieuwste, volmondig opgedragen aan zijn overleden vrouw Eleanor, bevat enkele flitsen van humor en verve. De zwaar ingerichte art-deco theatraliteit zorgt soms voor een interessant, zelfbewust spektakel, zoals een ouderwetse moderne kledingproductie van Shakespeare. En dan nog is een mislukking van Coppola een stuk interessanter dan de functionele successen van mindere talenten. Dit is een passieproject zonder passie: een opgeblazen, saaie en verbijsterend oppervlakkige prent, vol middelbare school afscheidswaarheden over de toekomst van de mensheid. Het is tegelijkertijd hyperactief en levenloos, bezaaid met vreselijk acteerwerk en oninteressant, goedkoop ogend VFX-werk dat noch de textuur van de analoge realiteit, noch een volledig radicale, digitale heruitvinding van het bestaan bereikt".
Niet voor iedereen bestemd
Het klinkt dus niet alsof Megalopolis voorbestemd is om een brede publiekstrekker te worden, maar voor de echte liefhebbers is het wel een bijzondere titel die absoluut op het witte doek ervaren moet worden. Aan de imposante cast (met o.a. Adam Driver, Forest Whitaker, Giancarlo Esposito, Nathalie Emmanuel, Jon Voight, Laurence Fishburne, Aubrey Plaza, Shia LaBeouf, Dustin Hoffman, Talia Shire, DB Sweeney, Jason Schwartzman en James Remar) zal het in ieder geval zeker niet liggen!
Samenvatting van de plot
Het verhaal gaat over een ongeluk dat de vernietiging veroorzaakt van een New York City-achtige metropool die toch al in verval was, waardoor botsende visies op de toekomst ontstaan. Aan de ene kant staat een ambitieuze architectonische idealist (Driver), aan de andere kant zijn gezworen vijand de burgemeester (Esposito).
Het debat gaat over de vraag of we de toekomst moeten omarmen en een utopie moeten bouwen met hernieuwbare materialen, of dat we een 'business-as-usual' wederopbouwstrategie moeten volgen, vol beton, corruptie en machtsbemiddeling ten koste van een rusteloze onderklasse. Tussen deze strijd in zit de dochter van de burgemeester (Emmanuel), een rusteloze jonge vrouw die opgroeide met macht en het beu is om in de roddelbladen te staan, op zoek naar betekenis in haar leven.
