[header]Het festival is weer begonnen! Nog geen grote ontdekkingen of verrassingen voor mij, maar al wel een paar puike films. Met moordenaars, voetbal, zombies en de absurditeit van de mens.[/header]
Ah, het festival is weer begonnen. En het IFFR zou het IFFR niet zijn als de leader van het festival niet bij bijna elke film je oren eraf zou blazen, nadat de voorstelling iets te laat is begonnen. En dat gebeurt uiteraard alleen als ik ruim op tijd ben, en de rest van de mensen op het laatste moment of daarna pas komt binnenstrompelen. Mocht ik eens te laat komen, beginnen ze natuurlijk strikt op tijd.

Nadat ik bijgekomen ben van het geluidsgeweld van de lelijke leader, begint TBS, een Nederlandse film over een uit een tbs-inrichting ontsnapte psychopaat die gelooft dat hij onschuldig is. Tijdens een vlucht gijzelt hij een dertienjarig meisje, en de spanning stijgt terwijl het steeds minder zeker wordt dat hij haar niets zal aandoen, ondanks zijn vriendelijkheid jegens haar. Aan de ene kant is het jammer dat er langzaamaan een gebrek aan diepgang in sluipt (van een film die TBS heet, verwacht je dat er toch meer met de huidige maatschappelijke problematiek en discussie daarover wordt gedaan, in plaats van dat het slechts als excuus voor de ontsnapping van een psychopaat wordt gebruikt). Aan de andere kant is het juist erg fijn dat de film eens niet over maatschappelijke problemen gaat, maar gewoon een spannende thriller is met twee boeiende personages, zonder al te veel ingewikkeld gedoe.

Tweede film van de dag is Vasermil. In dit Israëlische drama moeten drie jongens met verschillende etnische achtergronden samen leren werken op het voetbalveld om te kunnen winnen. Het zou een diepgaand statement moeten zijn over xenofobie, racisme en vooroordelen onder de moderne jeugd van Israël, maar de pogingen daartoe penetreren nooit de oppervlakte, hoe het schudden van de camera ook de rusteloosheid van de personages wil weergeven. Wat vooral naar voren komt is dat mannen macho’s zijn die elkaar elk moment in elkaar kunnen gaan trappen en dat vrouwen tussenbeide komen. Bend It Like Beckham met geweld, drugshandel, schorsing van school en nare macho’s in plaats van lieve meisjes, vrolijkheid, optimisme en een happy end.

De eerste dag sluit ik af met veruit de leukste van de eerste drie films, George A. Romero’s Diary of the Dead. De meester van de zombiefilm is weer op dreef na tegenvaller Land of the Dead, en levert een retespannende en soms ook erg grappige film. De doden komen weer eens opnieuw tot leven, en dit keer zien we dat volledig vanuit het standpunt van filmstudenten die alles vastleggen met hun eigen camera’s (de titel van hun zelfgemaakte documentaire: The Death of Death). Romero valt met deze nieuwe stijl tegelijk de moderne mediacultuur, de nieuwsgeving, het gebrek aan realiteit op film en/of video (als je iets niet vastlegt, is het alsof het niet gebeurt, maar met de lens van de camera distantieer je je juist weer van de werkelijkheid) en uiteindelijk de menselijke natuur aan. Dat doet hij bijzonder vaardig, maar helaas legt hij er zijn ideeën veel te dik op met een voice-over die daardoor soms heel irritant is.

De volgende ochtend vroeg naar de nieuwste film van Roy Andersson, You, the Living. Weer een serie korte scènes die losjes thematisch met elkaar verbonden zijn. Lichter dan zijn vorige film (Songs from the Second Floor), maar ook minder sterk qua thematiek. Soms hilarisch, soms ontroerend en soms pijnlijk, maar altijd vol compassie voor de mens en zijn absurditeit.

Tot nu toe gezien:

TBS (Pieter Kuijpers, Nederland) [rating 3.5]
Vasermil (Mushon Salmona, Israël) [rating 3]
George A. Romero’s Diary of the Dead (Raad eens wie, Verenigde Staten) [rating 4]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 4]