Geweldig! Jeugdsentiment ten top!
Ik weet niet eens hoe vaak ik deze film heb gezien. We hebben hem thuis op video ooit eens van het publieke Veronica opgenomen, en heb hem volgens mij van mijn 3e tot mijn 12e sowieso iedere keer gekeken als ik een dag ziek thuis was. Daarnaast nog af en toe zo maar, en hij was iedere vrijdag de 13e vroeger op tv...
Ik ga er niet speciaal voor zitten, maar ik dufr te wedden dat als ik toevallig de tv aanzet, en hij is bezig dat ik hem afkijk :Y
Oh my... Zwelgje!
Op een avond, 16 of 17 jaar geleden, gingen mijn ouders naar een feestje, dus ik werd met een bakje chips voor de tv gezet om deze film te gaan kijken terwijl ze weg waren... en uiteraard had ik een briefje met het telefoonnummer van waar ze waren, voor als er iets was.
Halverwege deze film was ik zo vreselijk aan het snotteren dat ik pappie en mammie maar heb gebeld, want ik was zo vreselijk verdrietig en ik voelde me zo alleen...
Kortom, dit was de eerste film die ik me kan herinneren waar ik me echt helemaal in heb laten meevoeren, ik heb daarna nog nachtenlang niet kunnen slapen omdat ik zo verdrietig was als ik weer aan Zwelgje dacht.
Het is een kinderfilm, dus er zit vast een happy end aan, maar dat happy end herinner ik me niet meer. Het enige dat ik me nog kan herinneren is hoe vreselijk ongelooflijk zielig en verdrietig ik het allemaal vond... jeugdsentiment!!
Il Padrino
Geweldig! Jeugdsentiment ten top!
Ik weet niet eens hoe vaak ik deze film heb gezien. We hebben hem thuis op video ooit eens van het publieke Veronica opgenomen, en heb hem volgens mij van mijn 3e tot mijn 12e sowieso iedere keer gekeken als ik een dag ziek thuis was. Daarnaast nog af en toe zo maar, en hij was iedere vrijdag de 13e vroeger op tv...
Ik ga er niet speciaal voor zitten, maar ik dufr te wedden dat als ik toevallig de tv aanzet, en hij is bezig dat ik hem afkijk :Y
anakha
Oh my... Zwelgje!
Op een avond, 16 of 17 jaar geleden, gingen mijn ouders naar een feestje, dus ik werd met een bakje chips voor de tv gezet om deze film te gaan kijken terwijl ze weg waren... en uiteraard had ik een briefje met het telefoonnummer van waar ze waren, voor als er iets was.
Halverwege deze film was ik zo vreselijk aan het snotteren dat ik pappie en mammie maar heb gebeld, want ik was zo vreselijk verdrietig en ik voelde me zo alleen...
Kortom, dit was de eerste film die ik me kan herinneren waar ik me echt helemaal in heb laten meevoeren, ik heb daarna nog nachtenlang niet kunnen slapen omdat ik zo verdrietig was als ik weer aan Zwelgje dacht.
Het is een kinderfilm, dus er zit vast een happy end aan, maar dat happy end herinner ik me niet meer. Het enige dat ik me nog kan herinneren is hoe vreselijk ongelooflijk zielig en verdrietig ik het allemaal vond... jeugdsentiment!!