Almost Famous (USA, 2000), regisseur: Cameron Crowe, met o.a. Billy Cudrup, Patrick Fugit; muziekfilm; imdb 8,0
1973: een 15-jarige vreselijk oncoole jongen zonder journalistieke ervaring krijgt van undergroud blad Rolling Stone de opdracht een stuk te schrijven over het aanstormend talent Stillwater (ja, hoor...).
De jongen wordt heen en weer getrokken door het seks, drugs en rock&roll-leven van de band en de groupies, en zijn overbezorgde moeder (Don't take drugs). Wat hij ook niet doet; wel wordt hij verliefd op de groupie Penny Lane, die verliefd is op Russell, het coolste type van de band.
Het meest aandoenlijke in de film is wanneer de jongen, William Miller, zich beklaagt bij zijn mentor-popjournalist. Deze antwoordt: 'Wij zijn nu eenmaal niet cool, daarom schrijven we...' (parafrasering van mij, C).
Grappig is bijvoorbeeld: in een levensgevaarlijke situatie biecht een van de bandleden op dat hij homo is. Dat is namelijk heel erg oncool.
Het verhaal rammelt aan alle kanten. Wat me ook stoort is dat alles draait om beeldvorming. Maar wat dat betreft sluit dat weer aan bij het thema van de film die ik gisteravond gezien heb: Celebrity. Misschien is deze problematiek wel die van de westerse mens: beeldvorming en status: daar gaat het om...
Ook al gaat het over muziek, het kan me maar matig bekoren (behalve enkele mooie nummers, zoals van Simon en Garfunkel van hun album Bookends).
Wat echter wel weer leuk is, zijn alle citaten. Als ik die los koppel van het verhaal, dan moet ik hier en daar wel glimlachen: Penny Lane: We are not Groupies. We are here because of the music, we inspire the music. We are Band Aids.
Claar
Almost Famous (USA, 2000), regisseur: Cameron Crowe, met o.a. Billy Cudrup, Patrick Fugit; muziekfilm; imdb 8,0
1973: een 15-jarige vreselijk oncoole jongen zonder journalistieke ervaring krijgt van undergroud blad Rolling Stone de opdracht een stuk te schrijven over het aanstormend talent Stillwater (ja, hoor...).
De jongen wordt heen en weer getrokken door het seks, drugs en rock&roll-leven van de band en de groupies, en zijn overbezorgde moeder (Don't take drugs). Wat hij ook niet doet; wel wordt hij verliefd op de groupie Penny Lane, die verliefd is op Russell, het coolste type van de band.
Het meest aandoenlijke in de film is wanneer de jongen, William Miller, zich beklaagt bij zijn mentor-popjournalist. Deze antwoordt: 'Wij zijn nu eenmaal niet cool, daarom schrijven we...' (parafrasering van mij, C).
Grappig is bijvoorbeeld: in een levensgevaarlijke situatie biecht een van de bandleden op dat hij homo is. Dat is namelijk heel erg oncool.
Het verhaal rammelt aan alle kanten. Wat me ook stoort is dat alles draait om beeldvorming. Maar wat dat betreft sluit dat weer aan bij het thema van de film die ik gisteravond gezien heb: Celebrity. Misschien is deze problematiek wel die van de westerse mens: beeldvorming en status: daar gaat het om...
Ook al gaat het over muziek, het kan me maar matig bekoren (behalve enkele mooie nummers, zoals van Simon en Garfunkel van hun album Bookends).
Wat echter wel weer leuk is, zijn alle citaten. Als ik die los koppel van het verhaal, dan moet ik hier en daar wel glimlachen: Penny Lane: We are not Groupies. We are here because of the music, we inspire the music. We are Band Aids.
De imdb-rating is veel te hoog!