Een onderwerp als besnijdenis van jonge meisjes is voor een Europeaan een open deur. Dat daar een eind aan gemaakt moet worden staat als een paal boven water. Een film als deze voelt daarom ook een beetje overbodig aan. Voor de spanning en sensatie hoef je niet te kijken, en ruimte om tot een meer afgewogen mening te komen is er niet.
De realiteit van Tanzania is niettemin een heel ander verhaal. In tegenstelling tot de rest van de wereld krijgt een Oost-Afrikaanse vrouw geen bruidsschat mee, maar moet de bruidegom voor de bruid een prijs betalen aan haar familie. Een onbesneden bruid zou vaker vreemdgaan, en belangrijker: brengt een lagere bruidsschat op. Ook degenen die verdienen aan de festiviteiten rondom de besnijdenis voelen zich benadeeld. De sociale druk om toch te besnijden is op het afgelegen platteland groot.
We volgen in de film de pogingen van de Tanzaniaanse overheid om hier een eind aan te maken. Wat ons vooral opvalt is de armoede van iedereen, en de vriendelijke manier waarop men met elkaar omgaat. Dit is typisch Oost-Afrikaans, maar het feit dat daar binnenkamers of in het donker ook een gewelddadige kant bij hoort, blijft onbelicht. Alle misdaden worden ontkend wanneer er een man met een geweer bij staat, maar de rol van die man zelf blijft ook onduidelijk. Het corruptieprobleem is gigantisch in deze streken, waar de overheidssalarissen zo laag zijn dat elke agent, rechter of ambtenaar makkelijk omkoopbaar is. In de film ontbreekt deze kant van het verhaal. Voor wie Tanzania kent, is duidelijk dat dit een voorlichtings- of zelfs propagandafilm is waarin geen ruimte is voor kritiek op de uitvoerende macht. Hoe het machtsspel tussen overheid en dorpsoudsten echt gepeeld wordt, krijgt een mzungu (blanke) nooit te zien.
Blijft overeind dat deze strijd voor de rechten van een generatie jonge vrouwen steun verdient, en dat laat de film keurig zien, maar op artistieke ambities valt hij niet te betrappen. Wat wel indruk maakt, zijn de dappere meiden zelf, en die maken voor de kijker een hoop goed.
Mr. Hulot
De realiteit van Tanzania is niettemin een heel ander verhaal. In tegenstelling tot de rest van de wereld krijgt een Oost-Afrikaanse vrouw geen bruidsschat mee, maar moet de bruidegom voor de bruid een prijs betalen aan haar familie. Een onbesneden bruid zou vaker vreemdgaan, en belangrijker: brengt een lagere bruidsschat op. Ook degenen die verdienen aan de festiviteiten rondom de besnijdenis voelen zich benadeeld. De sociale druk om toch te besnijden is op het afgelegen platteland groot.
We volgen in de film de pogingen van de Tanzaniaanse overheid om hier een eind aan te maken. Wat ons vooral opvalt is de armoede van iedereen, en de vriendelijke manier waarop men met elkaar omgaat. Dit is typisch Oost-Afrikaans, maar het feit dat daar binnenkamers of in het donker ook een gewelddadige kant bij hoort, blijft onbelicht. Alle misdaden worden ontkend wanneer er een man met een geweer bij staat, maar de rol van die man zelf blijft ook onduidelijk. Het corruptieprobleem is gigantisch in deze streken, waar de overheidssalarissen zo laag zijn dat elke agent, rechter of ambtenaar makkelijk omkoopbaar is. In de film ontbreekt deze kant van het verhaal. Voor wie Tanzania kent, is duidelijk dat dit een voorlichtings- of zelfs propagandafilm is waarin geen ruimte is voor kritiek op de uitvoerende macht. Hoe het machtsspel tussen overheid en dorpsoudsten echt gepeeld wordt, krijgt een mzungu (blanke) nooit te zien.
Blijft overeind dat deze strijd voor de rechten van een generatie jonge vrouwen steun verdient, en dat laat de film keurig zien, maar op artistieke ambities valt hij niet te betrappen. Wat wel indruk maakt, zijn de dappere meiden zelf, en die maken voor de kijker een hoop goed.