Een moeilijk te beoordelen film, het is de tweede keer dat ik hem nu heb gezien. De film is zeker heel intrigerend te noemen en na afloop blijf je nadenken over wat je nu eigenlijk hebt gezien en wat de betekenis ervan is, wat zeker een grote prestatie mag heten. Daar staat tegenover dat tijdens de film de dialogen zo slaapverwekkend en tenenkrommend zijn dat ik regelmatig de neiging had om de knop om te draaien en soms wat anders ging doen.
Laat ik een poging doen om de film te duiden. Het thema van de film is volgens mij het blootleggen van de gefrustreerde manier waarop de Amerikaan met seksualiteit omgaat. De VS blijven in dat opzicht een vreemd land. Als het om pervers geweld gaat laat men zich graag gaan en kan niets confronterend genoeg zijn, maar een blote borst leidt tot nationale verontwaardiging. Tegelijkertijd is de VS de grootste producent van zielloze porno en is met name de porno consumptie van de fatsoensrakkers torenhoog.
De film begeeft zich een beetje op het terrein van "Indecent proposal" waarin ook wordt verkend waar de grenzen van seksuele moraal liggen voor een fatsoenlijk echtpaar.
De dialogen van Cruise en Kidman draaien voortdurend alleen maar om seks en zijn werkelijk tenenkrommend. Voortdurend wordt met veel nadruk het woordje "fuck" gebruikt alsof het een soort bevrijding is dit woordje in de mond te nemen. De werkelijk aanstellerige manier waarop Kidman zich opvoert is hoogst irritant. De rationaliserende van emotie gespeende manier waarom Tom Cruise erop reageert evenzeer.
We mogen er daarom van uitgaan dat Stanley Kubrick dit met opzet zo geënsceneerd heeft. Feitelijk laat Kubrick ons drie realiteiten zien. In de dialogen tussen Cruise and Kidman zien we twee mensen die in een valse realiteit leven die ze proberen hoog te houden. Geen van beiden geven ze hun ware gevoelens bloot omdat ze gevangen zitten in een strenge opvatting over seksuele moraal.
Daarbij spelen de man en vrouw spiegelrollen. De vrouw droomt van allerlei seksuele uitspattingen en voert die in haar droom ook uit. De man droomt ook van seksuele uitspatting en komt in de realiteit ook in aanraking met echte seksuele uitspattingen maar onthoudt zich ervan en blijft slechts waarnemer. In het samenbrengen van de twee laat Kubrick fantasie en realiteit van verlangens samenkomen en de grens vervagen. Zowel de man als de vrouw houden er zware schuldgevoelens aan over zonder dat ze zich er daadwerkelijk aan overgegeven hebben. Beiden zijn ze braaf gebleven, maar hun geweten knaagt.
De tweede realiteit die Kubrick ons laat zien is Aards. De manier waarop de straten verfilmd zijn is gespeend van elk toevoeging. Als je zelf naar buiten zou stappen met een camera en het verkeer zou filmen zou je hetzelfde sobere effect krijgen. Deze werkelijkheid is ontnuchterend en contrasteert sterk met de andere twee werkelijkheden.
De derde realiteit die Kubrick ons letterlijk voortovert is een filmisch hoogstandje waar in een Dionysische scene seksuele uitspattingen als een soort goddelijk tafereel worden opgevoerd. In deze realiteit is fantasie werkelijkheid geworden. Dit is de wereld waarin de man als toeschouwer terecht komt maar die ontoegankelijk voor hem blijft
We wisselen zo tussen de valse, gemaakte realiteit van verborgen fantasieën, de nuchtere realiteit van regenachtige New Yorkse straten, en de wereld waarin fantasie werkelijkheid is geworden, en deze werkelijkheid bij de vrouw juist weer droom wordt. Omdat man en vrouw hun gevoelens blijven onderdrukken en ontkennen, blijven hun dialogen zinloze en lege omtrekkende bewegingen. Dat geldt overigens voor bijna alle dialogen in de film. Allemaal worden ze uitgevoerd op een manier die onecht aandoet.
Aan het einde van het verhaal blijven man en vrouw even vervreemd als ze in het begin van de film waren. Ze voelen zich schuldig over wat ze hebben beleefd in droom en werkelijkheid maar weten niet beter dan gewoon verder te gaan. En ook de rijken die zich overgeven aan seksuele uitspattingen in rituelen met prostituees en fraai vormgegeven maskers en kostuums komen niet verder dan een dubbelleven dat met alle macht verborgen moet worden gehouden.
Je kan dan ook rustig stellen dat de film een kritiek is op een verkrampte seksuele moraal die mensen vervreemdt. Hoewel de lange dialogen van Cruise en Kidman even spannend zijn als gras zien groeien, leveren de contrasten uiteindelijk toch een heel wonderlijk gevoel op.
Het moeten aanhoren van al die lege dialogen brengt de boodschap wel over, maar is geen pretje. De emotionele vrouw en de rationaliserende man die langs elkaar heen praten en elkaar uitdagen zonder zich zelf ooit bloot te geven zijn even aantrekkelijk als echtelijke onenigheden tussen gefrustreerde mensen.
Indringend daarbij zijn de steeds herhalende pianoklanken die de verschillende realiteiten verbinden. Ze zijn monotoon bijna doods. Alsof ze willen benadrukken, deze mensen zijn dood, ze leven alleen nog maar een rol. Alle personen spelen ook nadrukkelijk een rol in deze film. Het zijn zulke rollenspelers geworden dat ze eigenlijk alleen nog tot hun recht komen in het openlijke rollenspel. Alleen als ze openlijk een rol mogen spelen is er iets van schoonheid en plezier te beleven omdat de onechtheid daar wordt erkend.
Indringend is de film zeker, het roept zeker gevoelens op. Je kan je irritatie af en toe nauwelijks bedwingen. Vanuit een artistiek intellectueel oogpunt is dit zeker een goede film, vermaak zou ik het beslist niet willen noemen.
Waar moet ik in hemelsnaam beginnen bij deze film Ik had al van Remon begrepen dat dit één van zijn favoriete films was, dus ik was zeer benieuwd waarom deze film dan zo goed is. Ondanks dat ik wel had verwacht dat het een goede film zou zijn, had ik nog niet echt een idee wat ik me er precies bij moest voorstellen en aangezien het niet de meest toegankelijke film van Stanley Kubrick is heb ik er een tijdje mee gewacht, maar ik besloot hem vandaag dan toch maar eens op te zetten en ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik er van moet vinden
Dit is de derde film die ik van Kubrick kijk en ik denk dat ik nu al wel kan zeggen dat hij de beste regisseur is op visueel vlak. Hij staat erom bekend een perfectionist te zijn en dat is absoluut te merken. Wat mij allereerst opviel is dat Kubrick in Eyes Wide Shut veel gebruikt maakt van lange shots, wat ik erg goed vond werken. Ik let tijdens het kijken van een film tegenwoordig heel veel op het gebruik van de camera omdat dat een interesse van mij is, maar bij deze film was er geen enkel shot wat ik anders gedaan zou hebben. Iets anders wat mij opviel bij de film was het gebruik van kleur, en dan vooral de kleuren rood en blauw, die in het oog sprongen. Ik durf wel te zeggen dat Eyes Wide Shut visueel een perfecte film is.
Met een speelduur van 159 minuten lijkt Eyes Wide Shut wat aan de trage kant, wat het deels ook is. Het eerste uur van de film is voornamelijk opbouw naar een bepaalde scène die zeer belangrijk is voor het verloop van de film. En toen die scène eenmaal aan de gang was voelde ik mijn hart bonken in mijn keel. En dan niet omdat het zo spannend was, maar ik voelde gewoon dat ik helemaal werd meegezogen in het verhaal van de film. Deze scène was zo waanzinnig dat ik ademloos zat te kijken. Door het camerawerk, het gebrek aan dialoog en de fantastische muziek werd er zo'n akelig mooie toon gezet dat ik zeer geïnvesteerd raakte in het verdere verloop van het verhaal.
Ik denk dat ik Tom Cruise zelden zo goed heb zien acteren. Ik zou eigenlijk niet eens willen zeggen dat Tom Cruise de hoofdpersoon van de film is, want naar mijn mening is de hoofdpersoon van de film gewoon de mens in het algemeen en geeft Cruise alleen gestalte aan de tweestrijd die een persoon kan hebben. Zijn innerlijke strijd tussen de seksuele onderwereld van New York en zijn familieleven was erg mooi om te zien en de gevolgen van zijn avontuur in eerdergenoemde onderwereld vond ik oprecht spannend, ondanks dat er aan de oppervlakte niet veel lijkt te gebeuren.
Dat mensen Eyes Wide Shut een saaie film noemen kan ik begrijpen. Het is één van Kubricks minst toegankelijke films, maar dat maakt hem niet minder indrukwekkend. De opnames van de film namen in totaal 15 maanden in beslag en dat is duidelijk te merken aan het resultaat. Het tempo van de film is op momenten nogal traag, maar dat voegt naar mijn mening juist heel veel toe aan de dromerige sfeer die over de film hangt. Het camerawerk, de fantastische muziek en het gebruik van specifieke kleuren is zo perfect dat er op visueel vlak niks op Eyes Wide Shut is aan te merken. De film verliep totaal niet hoe ik had verwacht en het einde vond ik ook zeer verrassend op een positieve manier.
Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik van de film moet vinden, maar ik weet wel dat het een zeer bijzondere film is. Vele noemen het één van, zo niet de minste film die Kubrick gemaakt heeft. Zelf kan ik daar nog geen goed oordeel over geven aangezien ik daarvoor nog te weinig van de meester gezien heb. Waar ik wel een oordeel over kan geven is de film op zichzelf staand en uiteindelijk vond ik Eyes Wide Shut een zeer bevreemdende ervaring. Ik denk niet dat ik ooit een film als deze gezien heb, en mijn cijfer ga ik dan ook baseren op hoe ik nu over de film denk. Wellicht dat dat cijfer nog verandert naarmate ik er meer over na ga denken, maar ik ben er wel van overtuigd dat Eyes Wide Shut beter wordt bij een tweede kijkbeurt. Eyes Wide Shut is zeer bevreemdend, maar voegt absoluut wat toe aan de filmwereld.
Veel mensen vinden Eyes Wide Shut maar niks en vinden het verhaal erg bizar en vaag, maar voor mij is Eyes Wide Shut een van mijn favoriete films aller tijden!
Stanley Kubrick's laatste film en beslist een van zijn beste werken!
De film hangt samen uit mysteries en geheimen en niet alleen de film zelf, maar ook weet tot op de dag van vandaag bijna niemand zeker wat Kubrick met deze film wou zeggen?
De film is behoorlijk lang en voor veel mensen wordt de film als hij vordert erg saai en gewoonweg te lang, maar ik heb me er meerdere malen erg mee kunnen vermaken en elke keer weer als ik hem zie word hij voor m'n gevoel weer beter!
Erg goede performances van Tom Cruise en Nicole Kidman trouwens en ook de muziek is prachtig!
Een aanrader die moet worden gezien!
Ikzelf waardeer de meeste films, maar deze ab-so-luut niet...Ik vond het in 1 woord: oersaai.
Het lijkt wel alsof geen enkel verhaallijntje in de film uitgewerkt wordt. Alsof het allemaal ideeen waren voor verschillende films en die bij elkaar gepleurd zijn.
En het tempo...Het werd me zelfs een beetje nep. Met name Kidman, alsof ze in elke zin even in haar hoofd zat te tellen wanneer ze de volgende woorden uit mocht spreken of haar zin af mocht maken. De dialogen vond ik sowieso rommel.
Okee, ik kan nog wel even verder :p, maar ik vraag me gewoon echt af wat men nou zo ongelooflijk intelligent aan de film vindt...Kreeg meer de indruk dat Kubrick knetterstoned was toen ie de film maakte
Ik vind een film een goede film als hij je je stoel uittrekt en mee in het verhaal sleurt. Als de sfeer van de film op jezelf overslaat en je even het idee hebt in een andere wereld terecht te zijn gekomen.
Al zullen de reclames je zo weer met beide benen op de grond zetten }:
Deze film lukt het om een unieke sfeer neer te zetten en je te boeien tot het einde met sommige bizarre plotwendingen. Maarja, dat verdomde EK he? :}
Magalaan
Laat ik een poging doen om de film te duiden. Het thema van de film is volgens mij het blootleggen van de gefrustreerde manier waarop de Amerikaan met seksualiteit omgaat. De VS blijven in dat opzicht een vreemd land. Als het om pervers geweld gaat laat men zich graag gaan en kan niets confronterend genoeg zijn, maar een blote borst leidt tot nationale verontwaardiging. Tegelijkertijd is de VS de grootste producent van zielloze porno en is met name de porno consumptie van de fatsoensrakkers torenhoog.
De film begeeft zich een beetje op het terrein van "Indecent proposal" waarin ook wordt verkend waar de grenzen van seksuele moraal liggen voor een fatsoenlijk echtpaar.
De dialogen van Cruise en Kidman draaien voortdurend alleen maar om seks en zijn werkelijk tenenkrommend. Voortdurend wordt met veel nadruk het woordje "fuck" gebruikt alsof het een soort bevrijding is dit woordje in de mond te nemen. De werkelijk aanstellerige manier waarop Kidman zich opvoert is hoogst irritant. De rationaliserende van emotie gespeende manier waarom Tom Cruise erop reageert evenzeer.
We mogen er daarom van uitgaan dat Stanley Kubrick dit met opzet zo geënsceneerd heeft. Feitelijk laat Kubrick ons drie realiteiten zien. In de dialogen tussen Cruise and Kidman zien we twee mensen die in een valse realiteit leven die ze proberen hoog te houden. Geen van beiden geven ze hun ware gevoelens bloot omdat ze gevangen zitten in een strenge opvatting over seksuele moraal.
Daarbij spelen de man en vrouw spiegelrollen. De vrouw droomt van allerlei seksuele uitspattingen en voert die in haar droom ook uit. De man droomt ook van seksuele uitspatting en komt in de realiteit ook in aanraking met echte seksuele uitspattingen maar onthoudt zich ervan en blijft slechts waarnemer. In het samenbrengen van de twee laat Kubrick fantasie en realiteit van verlangens samenkomen en de grens vervagen. Zowel de man als de vrouw houden er zware schuldgevoelens aan over zonder dat ze zich er daadwerkelijk aan overgegeven hebben. Beiden zijn ze braaf gebleven, maar hun geweten knaagt.
De tweede realiteit die Kubrick ons laat zien is Aards. De manier waarop de straten verfilmd zijn is gespeend van elk toevoeging. Als je zelf naar buiten zou stappen met een camera en het verkeer zou filmen zou je hetzelfde sobere effect krijgen. Deze werkelijkheid is ontnuchterend en contrasteert sterk met de andere twee werkelijkheden.
De derde realiteit die Kubrick ons letterlijk voortovert is een filmisch hoogstandje waar in een Dionysische scene seksuele uitspattingen als een soort goddelijk tafereel worden opgevoerd. In deze realiteit is fantasie werkelijkheid geworden. Dit is de wereld waarin de man als toeschouwer terecht komt maar die ontoegankelijk voor hem blijft
We wisselen zo tussen de valse, gemaakte realiteit van verborgen fantasieën, de nuchtere realiteit van regenachtige New Yorkse straten, en de wereld waarin fantasie werkelijkheid is geworden, en deze werkelijkheid bij de vrouw juist weer droom wordt. Omdat man en vrouw hun gevoelens blijven onderdrukken en ontkennen, blijven hun dialogen zinloze en lege omtrekkende bewegingen. Dat geldt overigens voor bijna alle dialogen in de film. Allemaal worden ze uitgevoerd op een manier die onecht aandoet.
Aan het einde van het verhaal blijven man en vrouw even vervreemd als ze in het begin van de film waren. Ze voelen zich schuldig over wat ze hebben beleefd in droom en werkelijkheid maar weten niet beter dan gewoon verder te gaan. En ook de rijken die zich overgeven aan seksuele uitspattingen in rituelen met prostituees en fraai vormgegeven maskers en kostuums komen niet verder dan een dubbelleven dat met alle macht verborgen moet worden gehouden.
Je kan dan ook rustig stellen dat de film een kritiek is op een verkrampte seksuele moraal die mensen vervreemdt. Hoewel de lange dialogen van Cruise en Kidman even spannend zijn als gras zien groeien, leveren de contrasten uiteindelijk toch een heel wonderlijk gevoel op.
Het moeten aanhoren van al die lege dialogen brengt de boodschap wel over, maar is geen pretje. De emotionele vrouw en de rationaliserende man die langs elkaar heen praten en elkaar uitdagen zonder zich zelf ooit bloot te geven zijn even aantrekkelijk als echtelijke onenigheden tussen gefrustreerde mensen.
Indringend daarbij zijn de steeds herhalende pianoklanken die de verschillende realiteiten verbinden. Ze zijn monotoon bijna doods. Alsof ze willen benadrukken, deze mensen zijn dood, ze leven alleen nog maar een rol. Alle personen spelen ook nadrukkelijk een rol in deze film. Het zijn zulke rollenspelers geworden dat ze eigenlijk alleen nog tot hun recht komen in het openlijke rollenspel. Alleen als ze openlijk een rol mogen spelen is er iets van schoonheid en plezier te beleven omdat de onechtheid daar wordt erkend.
Indringend is de film zeker, het roept zeker gevoelens op. Je kan je irritatie af en toe nauwelijks bedwingen. Vanuit een artistiek intellectueel oogpunt is dit zeker een goede film, vermaak zou ik het beslist niet willen noemen.
JamesBond
Waar moet ik in hemelsnaam beginnen bij deze film Ik had al van Remon begrepen dat dit één van zijn favoriete films was, dus ik was zeer benieuwd waarom deze film dan zo goed is. Ondanks dat ik wel had verwacht dat het een goede film zou zijn, had ik nog niet echt een idee wat ik me er precies bij moest voorstellen en aangezien het niet de meest toegankelijke film van Stanley Kubrick is heb ik er een tijdje mee gewacht, maar ik besloot hem vandaag dan toch maar eens op te zetten en ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik er van moet vinden
Dit is de derde film die ik van Kubrick kijk en ik denk dat ik nu al wel kan zeggen dat hij de beste regisseur is op visueel vlak. Hij staat erom bekend een perfectionist te zijn en dat is absoluut te merken. Wat mij allereerst opviel is dat Kubrick in Eyes Wide Shut veel gebruikt maakt van lange shots, wat ik erg goed vond werken. Ik let tijdens het kijken van een film tegenwoordig heel veel op het gebruik van de camera omdat dat een interesse van mij is, maar bij deze film was er geen enkel shot wat ik anders gedaan zou hebben. Iets anders wat mij opviel bij de film was het gebruik van kleur, en dan vooral de kleuren rood en blauw, die in het oog sprongen. Ik durf wel te zeggen dat Eyes Wide Shut visueel een perfecte film is.
Met een speelduur van 159 minuten lijkt Eyes Wide Shut wat aan de trage kant, wat het deels ook is. Het eerste uur van de film is voornamelijk opbouw naar een bepaalde scène die zeer belangrijk is voor het verloop van de film. En toen die scène eenmaal aan de gang was voelde ik mijn hart bonken in mijn keel. En dan niet omdat het zo spannend was, maar ik voelde gewoon dat ik helemaal werd meegezogen in het verhaal van de film. Deze scène was zo waanzinnig dat ik ademloos zat te kijken. Door het camerawerk, het gebrek aan dialoog en de fantastische muziek werd er zo'n akelig mooie toon gezet dat ik zeer geïnvesteerd raakte in het verdere verloop van het verhaal.
Ik denk dat ik Tom Cruise zelden zo goed heb zien acteren. Ik zou eigenlijk niet eens willen zeggen dat Tom Cruise de hoofdpersoon van de film is, want naar mijn mening is de hoofdpersoon van de film gewoon de mens in het algemeen en geeft Cruise alleen gestalte aan de tweestrijd die een persoon kan hebben. Zijn innerlijke strijd tussen de seksuele onderwereld van New York en zijn familieleven was erg mooi om te zien en de gevolgen van zijn avontuur in eerdergenoemde onderwereld vond ik oprecht spannend, ondanks dat er aan de oppervlakte niet veel lijkt te gebeuren.
Dat mensen Eyes Wide Shut een saaie film noemen kan ik begrijpen. Het is één van Kubricks minst toegankelijke films, maar dat maakt hem niet minder indrukwekkend. De opnames van de film namen in totaal 15 maanden in beslag en dat is duidelijk te merken aan het resultaat. Het tempo van de film is op momenten nogal traag, maar dat voegt naar mijn mening juist heel veel toe aan de dromerige sfeer die over de film hangt. Het camerawerk, de fantastische muziek en het gebruik van specifieke kleuren is zo perfect dat er op visueel vlak niks op Eyes Wide Shut is aan te merken. De film verliep totaal niet hoe ik had verwacht en het einde vond ik ook zeer verrassend op een positieve manier.
Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik van de film moet vinden, maar ik weet wel dat het een zeer bijzondere film is. Vele noemen het één van, zo niet de minste film die Kubrick gemaakt heeft. Zelf kan ik daar nog geen goed oordeel over geven aangezien ik daarvoor nog te weinig van de meester gezien heb. Waar ik wel een oordeel over kan geven is de film op zichzelf staand en uiteindelijk vond ik Eyes Wide Shut een zeer bevreemdende ervaring. Ik denk niet dat ik ooit een film als deze gezien heb, en mijn cijfer ga ik dan ook baseren op hoe ik nu over de film denk. Wellicht dat dat cijfer nog verandert naarmate ik er meer over na ga denken, maar ik ben er wel van overtuigd dat Eyes Wide Shut beter wordt bij een tweede kijkbeurt. Eyes Wide Shut is zeer bevreemdend, maar voegt absoluut wat toe aan de filmwereld.
10/10
Olrik
Stanley Kubrick's laatste film en beslist een van zijn beste werken!
De film hangt samen uit mysteries en geheimen en niet alleen de film zelf, maar ook weet tot op de dag van vandaag bijna niemand zeker wat Kubrick met deze film wou zeggen?
De film is behoorlijk lang en voor veel mensen wordt de film als hij vordert erg saai en gewoonweg te lang, maar ik heb me er meerdere malen erg mee kunnen vermaken en elke keer weer als ik hem zie word hij voor m'n gevoel weer beter!
Erg goede performances van Tom Cruise en Nicole Kidman trouwens en ook de muziek is prachtig!
Een aanrader die moet worden gezien!
9,0 / 10
Julez
Grappig die tegenovergestelde reacties.
Ikzelf waardeer de meeste films, maar deze ab-so-luut niet...Ik vond het in 1 woord: oersaai.
Het lijkt wel alsof geen enkel verhaallijntje in de film uitgewerkt wordt. Alsof het allemaal ideeen waren voor verschillende films en die bij elkaar gepleurd zijn.
En het tempo...Het werd me zelfs een beetje nep. Met name Kidman, alsof ze in elke zin even in haar hoofd zat te tellen wanneer ze de volgende woorden uit mocht spreken of haar zin af mocht maken. De dialogen vond ik sowieso rommel.
Okee, ik kan nog wel even verder :p, maar ik vraag me gewoon echt af wat men nou zo ongelooflijk intelligent aan de film vindt...Kreeg meer de indruk dat Kubrick knetterstoned was toen ie de film maakte
Chriss
Ik vind een film een goede film als hij je je stoel uittrekt en mee in het verhaal sleurt. Als de sfeer van de film op jezelf overslaat en je even het idee hebt in een andere wereld terecht te zijn gekomen.
Al zullen de reclames je zo weer met beide benen op de grond zetten }:
Deze film lukt het om een unieke sfeer neer te zetten en je te boeien tot het einde met sommige bizarre plotwendingen. Maarja, dat verdomde EK he? :}