De karakters begint het al mee.
Er zit geen enkele diepgang in en het zijn allemaal van die onuitgewerkte karakters die we al in tig films voorbij hebben zien komen.
Het enige karakter met een beetje meer diepgang is Baby zelf en dat is zo tenenkrommend slecht gedaan...
Zelf is die al erg saai,de acteur, het uiterlijk, het karakter, het straalt niks uit.
Een terugkerende flashback naar het verleden wat een paar littekens verklaard bied niks en zijn dialogen zijn saai.
Dan heeft die een oude dove lul thuis om even de domme kijker duidelijk te maken dat Baby wel een goed hart heeft om vervolgens een van de slechtste love stories ooit te ontwikkelen met een serveerster met blanco inhoud die blijkbaar alleen maar wilt vluchten.
Ze hebben geen chemie,beide geen charisma en het komt nooit geloofwaardig over.
Leon en Mathilda hebben in de film Leon 1000x meer chemie en dat zijn niet eens een koppeltje en 1tje is niet eens verliefd.
Dan krijg je de verhaallijn,de laatste klus.
Bij een Heist-film is het toevallig altijd de laatste klus,lekker origineel ook.
En dan komen er wat overvallen, een beetje verraad, wat actie, alles heb ik eerder gezien.
Het is geen comedy waar je lachend van achterover valt, spannend wordt het ook nergens want niemand denkt dat Baby eraan gaat en kan mij niet voorstellen dat iemand het wat kan schelen.
De auto achtervolgingen zijn wel ok maar niet memorabel. Uit de film Ronin van 20 jaar geleden zijn mij bijv meer bij gebleven en kan nog zat voorbeelden noemen.
Jamie Foxx speelt geen bijzonder karakter maar weet toch de film een beetje nog wat pit te geven.
De film zit natuurlijk goed in elkaar omdat ze goed jatten van allerlei andere films en het vermaakt allemaal wel maar als ik daarna een broodje doner gaat vreten en een poepje doet ben ik alles alweer vergeten.
Baby Driver werd al door veel vrienden aan mij verkocht voordat ik de kans had hem te zien. Misschien wel een ‘oversell’. Edgar Wright is een filmmaker die ik zeker erg kan waarderen. Shaun of the Dead en Hot Fuzz waren zeer geslaagde genre-satires, The World’s End en met name Scott Pelgrim vs. The World vielen mij dan weer iets minder in de smaak. Voor mijn gevoel zit Baby Driver ertussenin, maar prijkt wel naar de bovenste regionen van deze vergelijking.
Zoals hij al in alle films tentoon wist te spreiden, weer Wright erg goed met de montage te werken als regisseur. Deze keer maakt hij er nog meer een ding van, door die montage erg te laten samenvloeien met de muziek en ritmisch zelfs onderdeel van de muziek te maken. Daartegenover staat een zwijgzaam hoofdpersonage die deze muziek gebruikt om zijn tinnitus te onderdrukken, met daarnaast een talent voor gewaagd autorijden. Het lijkt de afgelopen jaren een trend te zijn geworden veel met muziek te werken, die (deels) diëgetisch onderdeel van scènes. Dat de eerste Guardians of the Galaxy deze trend opnieuw leven inblies is geen geheim, maar niet elke film wist dit net zo sterk te utiliseren. Baby Driver speelt echter niet op goedkoop effect, maar kiest overwegend voor minder bekende muziek, waardoor het niet gaat om het nummer zelf, maar de plaats van het nummer in de scène.
De opzet van de film levert een hoop leuke actiescènes op, die zich nergens te serieus nemen, echter zonder in de nonsens die we van van de Fast & Furious franchise gewend zijn. Daarbij levert de cast goed werk. Ansel Elgort weet op charismatische wijze Baby neer te zetten, zijn love interest gespeeld door Lily James doet het ook niet onverdienstelijk, ondanks dat haar rol aanzienlijk minder omhanden heeft. De rest van de cast, bestaande uit o.a. Jamie Foxx, Jon Hamm en Kevin Spacey weten qua acteerwerk ook te overtuigen. Waar het helaas aan ontbreekt is het schrijfwerk betreffende hun personages. Spacey zien we in de rol waarin we hem de laatste jaren steeds zien, namelijk de intimiderende man in pak. Niet dat hij die rol niet goed neerzet, maar het kunstje is niet meer zo overtuigend als in de eerste Horrible Bosses. Ook de motivaties van de personages schiet erg tekort. Waarom het personage van Spacey op het einde een plotselinge omslag maakt, is erg onduidelijk en tevens onwaarschijnlijk. De door Lily James gespeelde Debbie komt erg naïef over door blindelings een nieuw liefje de afgrond in te volgen zonder dat wij hier als kijker een goede reden voor te kunnen ontdekken. Het charismatische acteerwerk weet veel te verbloemen, maar kan het tekort aan personage-uitwerking niet volledig verbloemen.
Ironisch genoeg is de filmische ritmiek en dynamiek ook niet altijd even goed. Soms kakt het tempo in en gebeurt er niet veel belangrijks voor de personages of de plot. Dit had iets meer in evenwicht getrokken kunnen worden, maar ook dit zit voor een groot deel in het scenario. Zo zijn er ook een aantal setups die geen pay-off krijgen, waardoor die scènes achteraf vrij nutteloos gebleken te zijn geweest. Zo heeft Jon Hamm’s Buddy een gesprek met Baby Driver over zijn favoriete song tijdens de klus, iets wat later ook weer terugkomt. Direct hierna volgt een vergelijkende dialoog vanuit Jamie Foxx zijn personage Bats, over songs die ongeluk brengen volgens andere vluchtchauffeurs, waar dan weer helemaal niets mee gedaan wordt verder ondanks dat de kansen er lagen in de film. Het moraal van de goede jongen die slechte dingen doet wordt daarbij iets teveel door je strot geduwd, waarbij een subtielere thematiek helaas wat lijkt te ontbreken.
Maar de film doet voldoende goed. Je wordt een aantal keer op het verkeerde been gezet, situaties tussen personages alsook in de plot lopen vaak totaal niet zoals je dat zou verwachten en dat is enorm verfrissend. Ook de hele opzet van een pseudo-musical het makkelijk een gimmick kunnen zijn die gaat vervelen, maar de film weet dit steeds nog net te vermijden. Zo weet de film zich uit wel meerdere bochten te wringen. Ook de romantiek, de comedy en het drama neemt nergens op een storende manier de overhand, maar zorgt voor een fijne balans. Edgar Wright bewijst een goede regisseur met originele concepten te zijn, maar is duidelijk een visueel denker en komt scenario-technisch soms te kort. Het verwijt dat roept style over substance is dus wel redelijk terecht, de vergelijkbare zomerfilm van afgelopen jaar (The Nice Guys van Shane Black), was toch wel ietsje beter. Maar is dat een probleem? Naar mijn mening niet, als die stijl zo duidelijk en strak is, en het concept zo origineel en verfrissend in het huidige filmlandschap.
Frietgezicht
De karakters begint het al mee.
Er zit geen enkele diepgang in en het zijn allemaal van die onuitgewerkte karakters die we al in tig films voorbij hebben zien komen.
Het enige karakter met een beetje meer diepgang is Baby zelf en dat is zo tenenkrommend slecht gedaan...
Zelf is die al erg saai,de acteur, het uiterlijk, het karakter, het straalt niks uit.
Een terugkerende flashback naar het verleden wat een paar littekens verklaard bied niks en zijn dialogen zijn saai.
Dan heeft die een oude dove lul thuis om even de domme kijker duidelijk te maken dat Baby wel een goed hart heeft om vervolgens een van de slechtste love stories ooit te ontwikkelen met een serveerster met blanco inhoud die blijkbaar alleen maar wilt vluchten.
Ze hebben geen chemie,beide geen charisma en het komt nooit geloofwaardig over.
Leon en Mathilda hebben in de film Leon 1000x meer chemie en dat zijn niet eens een koppeltje en 1tje is niet eens verliefd.
Dan krijg je de verhaallijn,de laatste klus.
Bij een Heist-film is het toevallig altijd de laatste klus,lekker origineel ook.
En dan komen er wat overvallen, een beetje verraad, wat actie, alles heb ik eerder gezien.
Het is geen comedy waar je lachend van achterover valt, spannend wordt het ook nergens want niemand denkt dat Baby eraan gaat en kan mij niet voorstellen dat iemand het wat kan schelen.
De auto achtervolgingen zijn wel ok maar niet memorabel. Uit de film Ronin van 20 jaar geleden zijn mij bijv meer bij gebleven en kan nog zat voorbeelden noemen.
Jamie Foxx speelt geen bijzonder karakter maar weet toch de film een beetje nog wat pit te geven.
De film zit natuurlijk goed in elkaar omdat ze goed jatten van allerlei andere films en het vermaakt allemaal wel maar als ik daarna een broodje doner gaat vreten en een poepje doet ben ik alles alweer vergeten.
Een 3 van de 10.
Shifty777
Zoals hij al in alle films tentoon wist te spreiden, weer Wright erg goed met de montage te werken als regisseur. Deze keer maakt hij er nog meer een ding van, door die montage erg te laten samenvloeien met de muziek en ritmisch zelfs onderdeel van de muziek te maken. Daartegenover staat een zwijgzaam hoofdpersonage die deze muziek gebruikt om zijn tinnitus te onderdrukken, met daarnaast een talent voor gewaagd autorijden. Het lijkt de afgelopen jaren een trend te zijn geworden veel met muziek te werken, die (deels) diëgetisch onderdeel van scènes. Dat de eerste Guardians of the Galaxy deze trend opnieuw leven inblies is geen geheim, maar niet elke film wist dit net zo sterk te utiliseren. Baby Driver speelt echter niet op goedkoop effect, maar kiest overwegend voor minder bekende muziek, waardoor het niet gaat om het nummer zelf, maar de plaats van het nummer in de scène.
De opzet van de film levert een hoop leuke actiescènes op, die zich nergens te serieus nemen, echter zonder in de nonsens die we van van de Fast & Furious franchise gewend zijn. Daarbij levert de cast goed werk. Ansel Elgort weet op charismatische wijze Baby neer te zetten, zijn love interest gespeeld door Lily James doet het ook niet onverdienstelijk, ondanks dat haar rol aanzienlijk minder omhanden heeft. De rest van de cast, bestaande uit o.a. Jamie Foxx, Jon Hamm en Kevin Spacey weten qua acteerwerk ook te overtuigen. Waar het helaas aan ontbreekt is het schrijfwerk betreffende hun personages. Spacey zien we in de rol waarin we hem de laatste jaren steeds zien, namelijk de intimiderende man in pak. Niet dat hij die rol niet goed neerzet, maar het kunstje is niet meer zo overtuigend als in de eerste Horrible Bosses. Ook de motivaties van de personages schiet erg tekort. Waarom het personage van Spacey op het einde een plotselinge omslag maakt, is erg onduidelijk en tevens onwaarschijnlijk. De door Lily James gespeelde Debbie komt erg naïef over door blindelings een nieuw liefje de afgrond in te volgen zonder dat wij hier als kijker een goede reden voor te kunnen ontdekken. Het charismatische acteerwerk weet veel te verbloemen, maar kan het tekort aan personage-uitwerking niet volledig verbloemen.
Ironisch genoeg is de filmische ritmiek en dynamiek ook niet altijd even goed. Soms kakt het tempo in en gebeurt er niet veel belangrijks voor de personages of de plot. Dit had iets meer in evenwicht getrokken kunnen worden, maar ook dit zit voor een groot deel in het scenario. Zo zijn er ook een aantal setups die geen pay-off krijgen, waardoor die scènes achteraf vrij nutteloos gebleken te zijn geweest. Zo heeft Jon Hamm’s Buddy een gesprek met Baby Driver over zijn favoriete song tijdens de klus, iets wat later ook weer terugkomt. Direct hierna volgt een vergelijkende dialoog vanuit Jamie Foxx zijn personage Bats, over songs die ongeluk brengen volgens andere vluchtchauffeurs, waar dan weer helemaal niets mee gedaan wordt verder ondanks dat de kansen er lagen in de film. Het moraal van de goede jongen die slechte dingen doet wordt daarbij iets teveel door je strot geduwd, waarbij een subtielere thematiek helaas wat lijkt te ontbreken.
Maar de film doet voldoende goed. Je wordt een aantal keer op het verkeerde been gezet, situaties tussen personages alsook in de plot lopen vaak totaal niet zoals je dat zou verwachten en dat is enorm verfrissend. Ook de hele opzet van een pseudo-musical het makkelijk een gimmick kunnen zijn die gaat vervelen, maar de film weet dit steeds nog net te vermijden. Zo weet de film zich uit wel meerdere bochten te wringen. Ook de romantiek, de comedy en het drama neemt nergens op een storende manier de overhand, maar zorgt voor een fijne balans. Edgar Wright bewijst een goede regisseur met originele concepten te zijn, maar is duidelijk een visueel denker en komt scenario-technisch soms te kort. Het verwijt dat roept style over substance is dus wel redelijk terecht, de vergelijkbare zomerfilm van afgelopen jaar (The Nice Guys van Shane Black), was toch wel ietsje beter. Maar is dat een probleem? Naar mijn mening niet, als die stijl zo duidelijk en strak is, en het concept zo origineel en verfrissend in het huidige filmlandschap.
Mijn punt: 8.4