War for the Planet of the Apes is geregisseerd door Matt Reeves en de cast bestaat O.A. Andy Serkis, Woody Harrelson en Steve Zahn. De film wederom gaat over Caesar. Nadat er een bepaald 'iets' gebeurd, volg je hem op emotionele reis om zich zelf te redden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik voor deze film, geen enkele Planet of the Apes film gezien. Dus ja, ik wist niet zo goed ik moet wat ik moest verwachten.
War for the Planet of the Apes is een meesterwerk verpakt in een zomer blockbuster. Matt Reeves regisseerde de shit uit deze film. Elk frame is een schilderij. Hij weet zowel de chaotische actie tot langzame takes van het landschap.
Andy Serkis........... Ja, wederom geeft hij een weergaloze performance. Woody Harrelson is ook goed als de colonel. De stand-out was toch echt Steve Zahn als Bad Ape. Alle acteurs gaven diepe en dubbel zinnige perfomances.
Ik wil het verhaal niet spoilen, maar Caesar gaat op een emotionele reis om zich zelf te vinden.
En de CGI is adembenemend. De vacht voelt als echte vacht. Elke gezichtsuitdrukking. Het was allemaal echt prachtig.
War for the Planet of the Apes is misschien wel een van de beste blockbusters sinds tijden en mag je gewoon niet missen.
De eerdere Planet of the Apes films konden mijn interesse niet wekken, dus toen Rise of the Planet of the Apes verscheen ben ik niet naar de bioscoop te gaan. De zeer positieve recensies maakten mij echter toch nieuwsgierig genoeg om hem een keer te huren, en ik was aangenaam verrast. Toen het tweede deel verscheen zat ik wel in de bioscoop, was het met de huiverigheid die met een vervolg gepaard gaat, maar ook deze wist mij te overtuigen en zelfs zijn voorganger te overtreffen. Voor dit derde deel was ik dus helemaal aan boord, en de film stelde absoluut niet teleur.
Het is ongelofelijk hoeveel emotie en personagedrama Matt Reeves in deze laatste twee films weet te verweven, terwijl we nota bene naar CGI-apen zitten te kijken. Ook de thematiek en subtekst is wederom enorm sterk en relevant aan onze samenleving, zonder ook maar ergens prekerig over te komen. Waar tegenwoordig bij franchise blockbusters en zeker vervolgen, de trend bestaat om vooral in te zetten op spektakel, doet Reeves dit niet. Spektakel is er voldoende, maar nergens overmatig, en de focus ligt op de personages en het te belopen paden.
Ook is het interessant hoe iedere akte een ander genre lijkt te omhelzen, zonder dat dit tonaal oneven aanvoelt. De film begint als een soort vietnamfilm, veranderd dan in een western, om te eindigen als een holocaust gevangenisfilm. Dit biedt een enorm filmisch spectrum aan beelden en conventies, die de reis van de film continu boeiend houden. Tevens geeft het een klassieke uitstraling aan de film. Door het gebruik van cinematografie en decors die je door vroegere films uit verschillende genres laten wanen, krijg de film iets episch zonder dat daar bombast voor nodig is. Ook de muziek van componist Michael Giacchino draagt bij aan het klassieke gevoel van de film. Zijn muziekstukken doen denken aan de componisten van de oude stempel, met name iemand als John Williams, zonder als een simpele copycat te klinken.
War for the Planet of the Apes is een verademing in de huidige franchisewereld en levert een ijzersterke film die niet het boekje noch de platgetreden paden volgt. Een film die zeer de moeite waard is deze zomer, alsook komende winter op blu-ray.
De film is het sluitstuk van de Caesar-trilogie die de opkomst van de intelligente apen en de teloorgang van de mensheid.
Opgelet, deze recensie bevat spoilers!
Ten eerste moeten mensen geen Dunkirk verwachten wanneer ze naar deze film gaan kijken. De film is geen grootschalig oorlogspektakel maar eerder een intiem verhaal over de psychologie van een oorlog en wat dit doet met de morele code van een persoon.
Een mooi voorbeeld hiervan is de kolonel, die zijn eigen zoon executeert wanneer blijkt dat het virus bij hem is gemuteerd waardoor hij zijn spraakvermogen is verloren en langzaam evolueert naar een primaat. De mindset van de kolonel om zijn eigen zoon op te offeren voor het redden van zijn soort (de mensheid) en dat hij dit ook verlangt van zijn manschappen, is heel mooi uitgewerkt in deze film. Het zorgt er verder ook voor dat het personage niet eendimensionaal wordt.
Ook de evolutie van Caesar is een mooi voorbeeld. Door de dood van zijn vrouw en zoon verlangt Caesar naar wraak. Zijn verlangen naar wraak en zijn haat richting de mens die hem dit aandeed wordt zo groot dat hij aan zichzelf begint te twijfelen en hij meer begint te lijken op Koba, wat voor een mooi intern conflict bij Caesar zorgt.
Enkel het eindgevecht in de derde acte vond ik minder, al waren daar ook mooie momenten in te vinden (Donkey die tot inkeer komt, de twijfel die speelt bij Preacher om Caesar uit te schakelen, ...)
Guus2002
Ik moet eerlijk zeggen dat ik voor deze film, geen enkele Planet of the Apes film gezien. Dus ja, ik wist niet zo goed ik moet wat ik moest verwachten.
War for the Planet of the Apes is een meesterwerk verpakt in een zomer blockbuster. Matt Reeves regisseerde de shit uit deze film. Elk frame is een schilderij. Hij weet zowel de chaotische actie tot langzame takes van het landschap.
Andy Serkis........... Ja, wederom geeft hij een weergaloze performance. Woody Harrelson is ook goed als de colonel. De stand-out was toch echt Steve Zahn als Bad Ape. Alle acteurs gaven diepe en dubbel zinnige perfomances.
Ik wil het verhaal niet spoilen, maar Caesar gaat op een emotionele reis om zich zelf te vinden.
En de CGI is adembenemend. De vacht voelt als echte vacht. Elke gezichtsuitdrukking. Het was allemaal echt prachtig.
War for the Planet of the Apes is misschien wel een van de beste blockbusters sinds tijden en mag je gewoon niet missen.
Shifty777
Het is ongelofelijk hoeveel emotie en personagedrama Matt Reeves in deze laatste twee films weet te verweven, terwijl we nota bene naar CGI-apen zitten te kijken. Ook de thematiek en subtekst is wederom enorm sterk en relevant aan onze samenleving, zonder ook maar ergens prekerig over te komen. Waar tegenwoordig bij franchise blockbusters en zeker vervolgen, de trend bestaat om vooral in te zetten op spektakel, doet Reeves dit niet. Spektakel is er voldoende, maar nergens overmatig, en de focus ligt op de personages en het te belopen paden.
Ook is het interessant hoe iedere akte een ander genre lijkt te omhelzen, zonder dat dit tonaal oneven aanvoelt. De film begint als een soort vietnamfilm, veranderd dan in een western, om te eindigen als een holocaust gevangenisfilm. Dit biedt een enorm filmisch spectrum aan beelden en conventies, die de reis van de film continu boeiend houden. Tevens geeft het een klassieke uitstraling aan de film. Door het gebruik van cinematografie en decors die je door vroegere films uit verschillende genres laten wanen, krijg de film iets episch zonder dat daar bombast voor nodig is. Ook de muziek van componist Michael Giacchino draagt bij aan het klassieke gevoel van de film. Zijn muziekstukken doen denken aan de componisten van de oude stempel, met name iemand als John Williams, zonder als een simpele copycat te klinken.
War for the Planet of the Apes is een verademing in de huidige franchisewereld en levert een ijzersterke film die niet het boekje noch de platgetreden paden volgt. Een film die zeer de moeite waard is deze zomer, alsook komende winter op blu-ray.
Mijn punt: 8.9
Beau
Opgelet, deze recensie bevat spoilers!
Ten eerste moeten mensen geen Dunkirk verwachten wanneer ze naar deze film gaan kijken. De film is geen grootschalig oorlogspektakel maar eerder een intiem verhaal over de psychologie van een oorlog en wat dit doet met de morele code van een persoon.
Een mooi voorbeeld hiervan is de kolonel, die zijn eigen zoon executeert wanneer blijkt dat het virus bij hem is gemuteerd waardoor hij zijn spraakvermogen is verloren en langzaam evolueert naar een primaat. De mindset van de kolonel om zijn eigen zoon op te offeren voor het redden van zijn soort (de mensheid) en dat hij dit ook verlangt van zijn manschappen, is heel mooi uitgewerkt in deze film. Het zorgt er verder ook voor dat het personage niet eendimensionaal wordt.
Ook de evolutie van Caesar is een mooi voorbeeld. Door de dood van zijn vrouw en zoon verlangt Caesar naar wraak. Zijn verlangen naar wraak en zijn haat richting de mens die hem dit aandeed wordt zo groot dat hij aan zichzelf begint te twijfelen en hij meer begint te lijken op Koba, wat voor een mooi intern conflict bij Caesar zorgt.
Enkel het eindgevecht in de derde acte vond ik minder, al waren daar ook mooie momenten in te vinden (Donkey die tot inkeer komt, de twijfel die speelt bij Preacher om Caesar uit te schakelen, ...)