Mooie sterke vlaamse film over een delicaat thema maar waar vooral de cast er uitspringt samen metde muziek. Het sterkst vind ik nog de liedjes die met het perfecte gevoel werden gezongen over het moment in de film. Naar het einde toe word de film pas echt diep en word de film beladen maaar dat had deze film net nodig voor een sterk cijfer. Voorlopig een dikke 8 maar vermoedelijk na het enkele keren te herzien lijkt dit een dikke 9 te worden
Mooie, maar bijzonder dramatische film.
Echt wel een zwaarmoedig onderwerp in deze film, kanker bij een kind, dus niet echt een opwekkend verhaal.
Maar de vertolkingen van de hoofdrolspelers zijn echt puik en vooral het kleine meisje, geen makkelijke rol, is uitzonderlijk.
Ook de muziek, niet echt mijn genre, country, past in het geheel en beviel me wel.
Toch wel een aanrader deze film, maar dan niet voor een vrolijke en gezellige avond.
Een van de beste films van 2012. Ben net voor de tweede keer naar de bios geweest en weer greep de film me bij de strot. Het acteerwerk is geweldig. Didier en Elise zijn echt aan elkaar gewaagd. Dat er volgens een recensent geen chemie is tussen beiden, bestrijd ik ten zeerste. De liefde en later de woede, tussen hen spat van het doek af. Ook de muziek is geweldig. Dat het middle-of-the-road- bluegrass is klopt, maar ze spelen ook allen in zo'n soort bandje. Het hoort dus bij de film. De muziek aan het ziekenhuisbed: bruisend, vol levenslust. Prachtig zijn ook de links met de sterretjes, het niet willen geloven in een hiernamaals, maar wel moeten doen alsof. De sterretjes op het ziekenhuisbed en de pillen in de tattooshop, mooie vondst. De discussie omtrent de plakvalk. Wat een indrukwekkende film. Ga m vooral zien! Geen enkel puntje van kritiek? Nou vooruit, misschien de anti-fundamentalisme tirade op het toneel. Had iets minder gemogen, maar ach. Ik snap Didier ook wel.
Liefhebbers van de Vlaamse film zullen in hun nopjes zijn, maar eerlijk gezegd zie ik niet in waarom om het even welke filmliefhebber deze parel aan zich zou laten voorbijgaan.
Schitterend acteerwerk (Baetens speelt de rol van haar leven, Heldenbergh is al even indrukwekkend), schitterende muziek (met opnieuw van die 2 glansprestaties) en een geweldige regie, die doet vergeten dat je naar een verfilmd toneelstuk kijkt. Het eindresultaat is zwaar emotioneel, maar op de goede manier. Verplicht!!
Wàt een film! Felix Van Groeningen overtreft zichzelf met dit ijzersterke drama! Voor mij voorlopig dé beste film van 2012! Dit verhaal is de "verfilming" van het toneelstuk "THE COVER-UPS OF ALABAMA" van Johan Heldenberg en Mieke Dobbels (tevens heel kort te zien op het einde van de film).
Van Groeningen was bang dat hij met dit tragische verhaal zou belanden in een hoop clichés en dat de emotionele scènes van de sopperige soort zouden zijn. Hij kan op beide oren slapen wat mij betreft. Dit is cinema die die indruk maakt, pijn doet en een tragisch verhaal in beeld brengt zonder beroep te moeten doen op humor om het niet al te zwaar te maken voor het publiek zoals bijvoorbeeld in het belachelijk "Tot Altijd" of in het gehypte "Intouchables". Van Groeningen gaat elke cliché uit de weg en maakt gelukkig géén gebruik van emo muziek onder tragische scènes!! Eindelijk iemand die dit doet!
Dit muzikaal drama wordt in de eerste plaats ondersteunt door heel wat acteergeweld. Te beginnen bij Veerle Baetens die onverschrokken de rol van Elise op zich neemt. Bij Code 37 haalt ze alles al uit de kast maar wat ze hier laat zien is oprecht spel waarvoor zij waarschijnlijk diep in zichzelf heeft zitten wroeten. Soms heeft zij aan één juiste blik genoeg om duidelijk te maken wat ze nu van de situatie vind. Uiteraad pakt Veerle ook gewoon goed op beeld! John Heldenberg vertolkt dan Didier, de vriend van Elise, het personage dat zich graag in woorden uitdrukt en zijn mening duidelijk wil laten horen. De acteur is dan ook geknipt voor de rol. Wat meteen opvalt is dat beide personages in contrast staan met elkaar en toch als geen ander bij elkaar passen.
Dit maakt het voor de kijker onwijs interessant want je kunt je gemakkelijk in één van beide personages veréénzelvigen. Neem nu feit dat Elise in God en het hiernamaals geloof en Didier, God een sadistische lul vindt. Dit maakt de film en de personages menselijk en als kijker kun je je hierdoor gemaakt herkennen in de personages zonder echt een kant te kiezen. Komt daar nog bij dat beide acteurs een geweldig chemie op het scherm! Ook Nell Cattrysse, die het jonge dochtertje van de twee hoofdpersonages vertolkt is indrukwekkend om te zien! Haar scène met het dode vogeltje bezorgt kippenvel waarvan je ongemakkelijk wordt net zoals de korte scènes waarin een verpleegster in haar rugje moet spuiten.
Niet alleen beide hoofdpersonages zijn contrasten, de hele vertelstructuur van de film zit vol contrasten. Felix Van Groeningen monteert scènes door elkaar. Nu zou je kunnen denken dat hij dit gedaan heeft om er iets speciaal van te maken maar hier geeft het de film zoveel kracht en betekenis mee waardoor het lijkt alsof de onconventionele structuur voor de film is gemaakt. Zo zie je bijvoorbeeld een scène waar Elise na een ruzie vertrekt bij Didier en in de scène erna zie je een flashback van een geïmproviseerd huwelijk tussen de twee. Of de scène waar het gelukkige koppel met hun dochter aan het spelen is terwijl op de televisie in de achtergrond een nieuwsflash begint over de aanslagen van 11 september en George Bush een speech geeft die eerder een onheilspellend gevoel weet op te roepen. Zo zit de film vol met interessante schakeringen en contrasten van geluk en depressie. Ook is de film knap opgebouwd, zonder ingewikkeld te worden weet je vaak niet wat je juist gezien hebt maar later in de film krijg je dan een antwoord op je vragen. Dit houd de film van de eerste tot de laatste minuut boeiend en fris.
Iets anders is de fantastische blue grass muziek. Die door de acteurs in kwestie zelf wordt uitgevoerd. Nee deze film is geen musical maar beide hoofdpersonages spelen in zo'n band. Doorheen de film reflecteren de geweldig goed gezongen en gespeelde liedjes momenten uit hun leven en de gebeurtenissen in de vorige of komende scènes. Zeer knap en intrigerend! Komt daar nog bij dat de hele film prachtige in beeld is gebracht door Ruben Impens! De digitale fotografie doet nostalgisch aan.
The Broken Circle Breakdown is een film over het leven, liefde, verlies, vriendschap, geluk en de dood. Allemaal dingen die in contrast staan met elkaar net als de hele film. Zonder te vervallen in vals sentiment brengt Felix van Groeningen een schrijnend verhaal van twee mensen die elkaar doodgraag zien. Veerle Baetens en Johan Heldenbergh zijn fenomenaal zowel in hun zang als spel alsook Nell Cattrysse die een vertolking brengt die in de poriën kruipt!
Gelukkig wordt de film nergens stroperig en wordt er nergens geprobeerd zielige scènes helemaal uit te putten om mensen aan het huilen te brengen. Ook wordt er eindelijk nog eens geen gebruik gemaakt van humor om het voor de kijker wat lichter te maken. En maar goed ook want cinema moet potverdorie een keertje pijn doen bij de kijker en zeker een verhaal als dit! Ik weet dat het moeilijk is nederlanders naar een vlaamse film te krijgen maar dit is een zeer knap staaltje filmwerk en acteerwerk dat je niet mag missen! Ik heb m'n favoriete film van 2012 gevonden. Heb de film trouwens twee maal na elkaar gaan bekijken! Ga dat zien!
Glennekeeeee
Tarkus
Echt wel een zwaarmoedig onderwerp in deze film, kanker bij een kind, dus niet echt een opwekkend verhaal.
Maar de vertolkingen van de hoofdrolspelers zijn echt puik en vooral het kleine meisje, geen makkelijke rol, is uitzonderlijk.
Ook de muziek, niet echt mijn genre, country, past in het geheel en beviel me wel.
Toch wel een aanrader deze film, maar dan niet voor een vrolijke en gezellige avond.
bvdp
benjamin
Schitterend acteerwerk (Baetens speelt de rol van haar leven, Heldenbergh is al even indrukwekkend), schitterende muziek (met opnieuw van die 2 glansprestaties) en een geweldige regie, die doet vergeten dat je naar een verfilmd toneelstuk kijkt. Het eindresultaat is zwaar emotioneel, maar op de goede manier. Verplicht!!
Banned
Van Groeningen was bang dat hij met dit tragische verhaal zou belanden in een hoop clichés en dat de emotionele scènes van de sopperige soort zouden zijn. Hij kan op beide oren slapen wat mij betreft. Dit is cinema die die indruk maakt, pijn doet en een tragisch verhaal in beeld brengt zonder beroep te moeten doen op humor om het niet al te zwaar te maken voor het publiek zoals bijvoorbeeld in het belachelijk "Tot Altijd" of in het gehypte "Intouchables". Van Groeningen gaat elke cliché uit de weg en maakt gelukkig géén gebruik van emo muziek onder tragische scènes!! Eindelijk iemand die dit doet!
Dit muzikaal drama wordt in de eerste plaats ondersteunt door heel wat acteergeweld. Te beginnen bij Veerle Baetens die onverschrokken de rol van Elise op zich neemt. Bij Code 37 haalt ze alles al uit de kast maar wat ze hier laat zien is oprecht spel waarvoor zij waarschijnlijk diep in zichzelf heeft zitten wroeten. Soms heeft zij aan één juiste blik genoeg om duidelijk te maken wat ze nu van de situatie vind. Uiteraad pakt Veerle ook gewoon goed op beeld! John Heldenberg vertolkt dan Didier, de vriend van Elise, het personage dat zich graag in woorden uitdrukt en zijn mening duidelijk wil laten horen. De acteur is dan ook geknipt voor de rol. Wat meteen opvalt is dat beide personages in contrast staan met elkaar en toch als geen ander bij elkaar passen.
Dit maakt het voor de kijker onwijs interessant want je kunt je gemakkelijk in één van beide personages veréénzelvigen. Neem nu feit dat Elise in God en het hiernamaals geloof en Didier, God een sadistische lul vindt. Dit maakt de film en de personages menselijk en als kijker kun je je hierdoor gemaakt herkennen in de personages zonder echt een kant te kiezen. Komt daar nog bij dat beide acteurs een geweldig chemie op het scherm! Ook Nell Cattrysse, die het jonge dochtertje van de twee hoofdpersonages vertolkt is indrukwekkend om te zien! Haar scène met het dode vogeltje bezorgt kippenvel waarvan je ongemakkelijk wordt net zoals de korte scènes waarin een verpleegster in haar rugje moet spuiten.
Niet alleen beide hoofdpersonages zijn contrasten, de hele vertelstructuur van de film zit vol contrasten. Felix Van Groeningen monteert scènes door elkaar. Nu zou je kunnen denken dat hij dit gedaan heeft om er iets speciaal van te maken maar hier geeft het de film zoveel kracht en betekenis mee waardoor het lijkt alsof de onconventionele structuur voor de film is gemaakt. Zo zie je bijvoorbeeld een scène waar Elise na een ruzie vertrekt bij Didier en in de scène erna zie je een flashback van een geïmproviseerd huwelijk tussen de twee. Of de scène waar het gelukkige koppel met hun dochter aan het spelen is terwijl op de televisie in de achtergrond een nieuwsflash begint over de aanslagen van 11 september en George Bush een speech geeft die eerder een onheilspellend gevoel weet op te roepen. Zo zit de film vol met interessante schakeringen en contrasten van geluk en depressie. Ook is de film knap opgebouwd, zonder ingewikkeld te worden weet je vaak niet wat je juist gezien hebt maar later in de film krijg je dan een antwoord op je vragen. Dit houd de film van de eerste tot de laatste minuut boeiend en fris.
Iets anders is de fantastische blue grass muziek. Die door de acteurs in kwestie zelf wordt uitgevoerd. Nee deze film is geen musical maar beide hoofdpersonages spelen in zo'n band. Doorheen de film reflecteren de geweldig goed gezongen en gespeelde liedjes momenten uit hun leven en de gebeurtenissen in de vorige of komende scènes. Zeer knap en intrigerend! Komt daar nog bij dat de hele film prachtige in beeld is gebracht door Ruben Impens! De digitale fotografie doet nostalgisch aan.
The Broken Circle Breakdown is een film over het leven, liefde, verlies, vriendschap, geluk en de dood. Allemaal dingen die in contrast staan met elkaar net als de hele film. Zonder te vervallen in vals sentiment brengt Felix van Groeningen een schrijnend verhaal van twee mensen die elkaar doodgraag zien. Veerle Baetens en Johan Heldenbergh zijn fenomenaal zowel in hun zang als spel alsook Nell Cattrysse die een vertolking brengt die in de poriën kruipt!
Gelukkig wordt de film nergens stroperig en wordt er nergens geprobeerd zielige scènes helemaal uit te putten om mensen aan het huilen te brengen. Ook wordt er eindelijk nog eens geen gebruik gemaakt van humor om het voor de kijker wat lichter te maken. En maar goed ook want cinema moet potverdorie een keertje pijn doen bij de kijker en zeker een verhaal als dit! Ik weet dat het moeilijk is nederlanders naar een vlaamse film te krijgen maar dit is een zeer knap staaltje filmwerk en acteerwerk dat je niet mag missen! Ik heb m'n favoriete film van 2012 gevonden. Heb de film trouwens twee maal na elkaar gaan bekijken! Ga dat zien!