The Last Witch Hunter begint acht eeuwen terug in de tijd, als een groep mannen eropuit trekt om de koningin der heksen te doden en zo een einde te maken aan de plaag die over hun land is uitgestort. De krijger Kaulder ( Vin Diesel ), wiens vrouw en kind zijn gestorven aan de plaag, is uiteindelijk degene die haar weet te doden, maar niet voordat ze hem met een vloek het eeuwige leven schenkt.
Na dit begin zien we Kaulder in de tegenwoordige tijd als heksenjager aan de slag. Daarbij krijgt de heilig gemaakte Kaulder hulp van zogenaamde Dolans, priesters die al het goede van de mens vertegenwoordigen. Wanneer de 36ste Dolan ( Michael Caine ) op de dag van zijn pensioen door vreemde machten wordt aangevallen, staat de nieuwe Dolan ( Elijah Wood ) klaar om het stokje over te nemen. Samen met droomwandelaar Chloe ( Rosa Leslie ) trekken ze eropuit om de daders van de aanslag te vinden. Ze komen er al snel achter dat er een mysterieuze magiër is opgestaan, die vastbesloten is de heerschappij der heksen te herstellen.
The Last Witch Hunter is geen sequel, prequel of remake, maar toch zit de film vol met plotelementen die heel gedateerd aanvoelen. Het is een originele film, maar toch voelt het aan als een film die je al vaker hebt gezien. Het verhaal zelf mag dan voor grote delen origineel zijn, maar het uiteindelijke resultaat is een film die eigenlijk al achterhaald was voordat ie überhaupt uitkwam.
The Last Witch Hunter zit vol met de meest onzinnige toevalligheden, plotgaten en twists. Kaulder loopt voortdurend de regels van het heksenjagen uit te leggen aan het personage van Elijah Wood, maar elke regel blijkt steeds weer een uitzondering te hebben zodat het verhaal onbeperkt kan worden uitgerekt. Alles lijkt maar te kunnen in deze wereld en naarmate te tijd verstrijkt wordt dat ongelofelijk saai. Je creëert een goede fantasy wereld door regels op te stellen voor deze wereld, dingen die niet of juist wel kunnen. The Last Witch Hunter lijkt dit niet te begrijpen en komt continue aanzetten met ongeloofwaardige toevalligheden.
Nergens proberen de makers maar enige verrassing of vernieuwing te bieden. De voorspelbaarheid is zelfs zo groot dat je als kijker na elke scène precies weet wat er in het volgende gaat gebeuren. Door de voorspelbaarheid van het scenario is er amper tot geen spanning. Daarbij komt ook nog eens kijken dat de actie erg onoverzichtelijk is en dat het einde overdreven bombastisch is.
The Last Witch Hunter zit vol met de meest lelijke computereffecten. Het had nog erger kunnen wezen, maar van een film met het budget van 90 miljoen dollar verwacht je toch wel meer. Het grootste gedeelde van het budget is waarschijnlijk opgegaan aan de cast, wat dus duidelijk te merken is als je kijkt naar de effecten. Anderzijds, het design en de Make-up van de heksen ziet er wel goed uit. De makers hebben met de heksen uitstekend werk afgeleverd. Kon ik dat ook maar van de effecten zeggen...
The Last Witch Hunter is niet belabberd genoeg om uit te kunnen groeien tot een cultfilm. De actiescènes zijn niet bepaald van een hoog niveau, maar ze zijn niet zo verschrikkelijk als je zou verwachten bij een cultfilm. Regisseur Breck Eisner neemt zijn film daarbij ook veel te serieus. Als de makers deze film niet zo serieus hadden genomen had het nog wel leuk kunnen zijn, maar dat is hier helaas niet het geval.
Olrik
Na dit begin zien we Kaulder in de tegenwoordige tijd als heksenjager aan de slag. Daarbij krijgt de heilig gemaakte Kaulder hulp van zogenaamde Dolans, priesters die al het goede van de mens vertegenwoordigen. Wanneer de 36ste Dolan ( Michael Caine ) op de dag van zijn pensioen door vreemde machten wordt aangevallen, staat de nieuwe Dolan ( Elijah Wood ) klaar om het stokje over te nemen. Samen met droomwandelaar Chloe ( Rosa Leslie ) trekken ze eropuit om de daders van de aanslag te vinden. Ze komen er al snel achter dat er een mysterieuze magiër is opgestaan, die vastbesloten is de heerschappij der heksen te herstellen.
The Last Witch Hunter is geen sequel, prequel of remake, maar toch zit de film vol met plotelementen die heel gedateerd aanvoelen. Het is een originele film, maar toch voelt het aan als een film die je al vaker hebt gezien. Het verhaal zelf mag dan voor grote delen origineel zijn, maar het uiteindelijke resultaat is een film die eigenlijk al achterhaald was voordat ie überhaupt uitkwam.
The Last Witch Hunter zit vol met de meest onzinnige toevalligheden, plotgaten en twists. Kaulder loopt voortdurend de regels van het heksenjagen uit te leggen aan het personage van Elijah Wood, maar elke regel blijkt steeds weer een uitzondering te hebben zodat het verhaal onbeperkt kan worden uitgerekt. Alles lijkt maar te kunnen in deze wereld en naarmate te tijd verstrijkt wordt dat ongelofelijk saai. Je creëert een goede fantasy wereld door regels op te stellen voor deze wereld, dingen die niet of juist wel kunnen. The Last Witch Hunter lijkt dit niet te begrijpen en komt continue aanzetten met ongeloofwaardige toevalligheden.
Nergens proberen de makers maar enige verrassing of vernieuwing te bieden. De voorspelbaarheid is zelfs zo groot dat je als kijker na elke scène precies weet wat er in het volgende gaat gebeuren. Door de voorspelbaarheid van het scenario is er amper tot geen spanning. Daarbij komt ook nog eens kijken dat de actie erg onoverzichtelijk is en dat het einde overdreven bombastisch is.
The Last Witch Hunter zit vol met de meest lelijke computereffecten. Het had nog erger kunnen wezen, maar van een film met het budget van 90 miljoen dollar verwacht je toch wel meer. Het grootste gedeelde van het budget is waarschijnlijk opgegaan aan de cast, wat dus duidelijk te merken is als je kijkt naar de effecten. Anderzijds, het design en de Make-up van de heksen ziet er wel goed uit. De makers hebben met de heksen uitstekend werk afgeleverd. Kon ik dat ook maar van de effecten zeggen...
The Last Witch Hunter is niet belabberd genoeg om uit te kunnen groeien tot een cultfilm. De actiescènes zijn niet bepaald van een hoog niveau, maar ze zijn niet zo verschrikkelijk als je zou verwachten bij een cultfilm. Regisseur Breck Eisner neemt zijn film daarbij ook veel te serieus. Als de makers deze film niet zo serieus hadden genomen had het nog wel leuk kunnen zijn, maar dat is hier helaas niet het geval.
3.0 / 10