Mijn recensie: vorig jaar geschreven voor een schoolopdracht
De redelijk onbekende regisseurs Olivier Nakache en Eric Toledano zorgden eind 2011 voor een wereldwijde hit. Intouchables, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, is de meest succesvolle Franse Film ooit. Enkel in Frankrijk zelf moeten ze Bienvenue chez les Chtis laten voorgaan. Toch verassend dat deze onbekende regisseurs en een voor de rest ook geen erg bekende cast zorgden voor een wereldwijd fenomeen dat ondertussen ook in Amerika al een hype werd in het festival circuit.
Het verhaal gaat over Driss, een verzorger die liever niet werkt als wel en zich vooral bezighoud met rondhangen op straat en de problemen in zijn gezin. Op een dag gaat hij zijn handtekening ophalen voor zijn uitkering te verkrijgen en ontmoet hij Philippe, een man die verlamt is van zijn teen tot zijn kin. Philippe biedt Driss de kans voor op proef zijn verzorger te worden en Driss komt in een ander milieu terecht, een andere wereld waarin hij - zeker in het begin - niet klaar voor is maar geleidelijk aan het respect vind voor mensen met een beperking. Philippe daarentegen voelt zich door Driss meer op zijn gemak doordat Driss geen medelijden heeft en zo ook Philippe verzorgt als een volwaardig mens.
Het verhaal draait volledig rond Driss en Philippe en hun onderlinge relatie die van professioneel, geleidelijk aan overgaat in een echte unieke vriendschap. Deze groeiende vriendschap merk je ook in hoe de film wordt opgebouwd. Het publiek krijgt zo weinig mogelijk flashbacks voorgeschoteld zodat de kijker zich kan focussen op hun groeiende vriendschap. Die vriendschap ontstaat eigenlijk heel simpel: Omdat ze omgaan met elkaar zonder naar hun beperkingen te kijken. Deze rechtlijnige kijk zorgt voor enkele confronterende situaties en grappen die soms net op het randje zijn maar nooit echt zo grof worden dat ze echt over de schreef gaan.
Uiteraard ziet Driss Philippes beperking maar door de dosis humor die Philippe heeft worden de grappen nooit echt te grof en blijft Driss personage ook sympathiek tegenover het publiek.
Die sympathie die steeds blijft voor Driss personage komt ook door de voortreffelijke prestatie van Omar Sy, die de show volledig steelt als Driss. François Cluzet speelt de gehandicapte Philippe ook voortreffelijk maar Cluzet is in Frankrijk al enkele jaren een vaste waarde en ontgoocheld weinig als acteur. De chemie tussen de cast, en dan voornamelijk de twee hoofdpersonages, zorgt ook voor een enorme kwaliteitsinjectie en daardoor gaat het uitstekend geschreven scenario een beetje ten onder aan aandacht. Het scenario is zeker niet innoverend of pienter en er zitten zeker enkele clichés in de film maar de komische elementen die erin verschijnen zijn bijna allemaal geslaagd en dat is zeer knap in een film die toch een dramatisch onderwerp aangaat. Je ziet ook in deze film dat de regisseurs geen zwaar drama wouden maken maar eerder een film wouden brengen die het hele publiek aanspreekt, en zo het publiek ook laat stilstaan bij de beperking en de manieren hoe je daar mee om kan gaan. Het is het unieke evenwicht in deze film dat zowel de komische elementen als de emotionelere elementen afwisselen zonder dat één element echt het overwicht neemt
Intouchables is de succesvolste film van Frankrijk en is zeker ook één van de beste films die er uit onze zuiderburen uitgebracht is. De unieke chemie van de cast, de leuke muziek, het toffe verhaal, de komische en emotionele momenten, zorgen ervoor dat deze film je geen minuut zal vervelen en die je ook op een positieve manier zal doen stilstaan bij verzorging en mensen met een beperking. Het is speciaal dat de moraal van een film er eigenlijk heel de tijd vingerdik opligt maar nooit storend word, maar eerder je nog meer doet inleven in de sterk neergezette personages. Intouchables is zeker een film die elke filmliefhebber moet gezien hebben en zeker een instant klassieker. 4 sterren is hij dus zeker waard. Voor een 5e wacht ik nog enkele jaren om te kijken of de film me dan nog evenveel raakt als nu. Want dat maakt een film pas echt uniek.
M'n omgeving bleef me de film maar aanraden dus nu maar eens gekeken. Ik moet zeggen, dit was gewoon een enorme tegenvaller. Er wordt niet overtuigend geacteerd en ik geloofde de relatie tussen de twee mannen geen moment (jaja ik weet dat het waargebeurd is maar de acteurs overtuigden mij geen moment). Bovendien zat de film boordevol technische fouten die mij enorm afleidden (bijvoorbeeld het paragliden, waar er drie paragliders de berg af zweven; de twee hoofdrolspelers en de cameraman ). Ik geef 'm een vier, maar dat is eigenlijk al hoger dan ik de film acht (zeker na recent 50/50 te hebben gezien).
Heerlijke film dit en heb in m'n eentje continu met een glimlach gezeten en dat overkomt me zelden.
Ben ff de namen kwijt maar die donkere gozer steelt echt de show,wat een heerlijk karakter en natuurljk is de wisselwerking tussen hun 2 geweldig.
Wel jammer dat je weinig te weten komt over de gehandicapte zoals hoe die aan zijn voortuin komt.
Ik kan wel veel zeggen maar alles is al gezegt maar 1 ding snap ik niet en hoop dat iemand t ken uitleggen:
Op een gegeven moment komt t broertje van de donkere binnen en dan zegt de gehandicapte: je hebt zo goed voor me gewerkt dat je nu zonder werk zit en opeens zijn ze uit elkaar.Ik begreep die splitsing niet....
Toch eens bekeken na de heuse hype rondom deze feelgood film. Heb wel genoten maar een 10 zou ik de film zeker niet geven. Vaak had ik het gevoel alles al eens gezien te hebben waardoor de film nergens echt verrast of kippenvel weet op te roepen. En nee de geforceerde triestige piano muziek van Ludovico Einaudi (klinkt natuurlijk altijd mooi) was niet echt een pluspunt voor me. Pas op die man maakt mooie muziek maar wat is er mis om een goeie soundtrack te laten componeren? De muziek bepaalde nogal veel de sfeer en de emotionele momenten in de film. Ik hou daar niet van als ik voel wanneer men de huil of lach knopjes zit in te drukken.
Lachen valt er gelukkig genoeg, mede door de leuk neergezette rol van Omar Sy. Alles is ook netjes in beeld gebracht maar echt verassen doet de film nooit, daarvoor is de film té standaard. Ook het eind voelt nogal onaf en plots aan. Een climax had misschien wel welkom geweest en de huil sluizen hadden gerust opengezet mogen worden. Nu zorgt de humor er vooral voor dat je de hele situatie als minder erg beschouwt en soms moeten dit soort thema's een beetje pijn doen bij de kijker. Gemiste kans maar blijft wel een leuke vermakelijk film, voor één keer heb ik zelfs genoten van de franse taal. 6/10
Glennekeeeee
De redelijk onbekende regisseurs Olivier Nakache en Eric Toledano zorgden eind 2011 voor een wereldwijde hit. Intouchables, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, is de meest succesvolle Franse Film ooit. Enkel in Frankrijk zelf moeten ze Bienvenue chez les Chtis laten voorgaan. Toch verassend dat deze onbekende regisseurs en een voor de rest ook geen erg bekende cast zorgden voor een wereldwijd fenomeen dat ondertussen ook in Amerika al een hype werd in het festival circuit.
Het verhaal gaat over Driss, een verzorger die liever niet werkt als wel en zich vooral bezighoud met rondhangen op straat en de problemen in zijn gezin. Op een dag gaat hij zijn handtekening ophalen voor zijn uitkering te verkrijgen en ontmoet hij Philippe, een man die verlamt is van zijn teen tot zijn kin. Philippe biedt Driss de kans voor op proef zijn verzorger te worden en Driss komt in een ander milieu terecht, een andere wereld waarin hij - zeker in het begin - niet klaar voor is maar geleidelijk aan het respect vind voor mensen met een beperking. Philippe daarentegen voelt zich door Driss meer op zijn gemak doordat Driss geen medelijden heeft en zo ook Philippe verzorgt als een volwaardig mens.
Het verhaal draait volledig rond Driss en Philippe en hun onderlinge relatie die van professioneel, geleidelijk aan overgaat in een echte unieke vriendschap. Deze groeiende vriendschap merk je ook in hoe de film wordt opgebouwd. Het publiek krijgt zo weinig mogelijk flashbacks voorgeschoteld zodat de kijker zich kan focussen op hun groeiende vriendschap. Die vriendschap ontstaat eigenlijk heel simpel: Omdat ze omgaan met elkaar zonder naar hun beperkingen te kijken. Deze rechtlijnige kijk zorgt voor enkele confronterende situaties en grappen die soms net op het randje zijn maar nooit echt zo grof worden dat ze echt over de schreef gaan.
Uiteraard ziet Driss Philippes beperking maar door de dosis humor die Philippe heeft worden de grappen nooit echt te grof en blijft Driss personage ook sympathiek tegenover het publiek.
Die sympathie die steeds blijft voor Driss personage komt ook door de voortreffelijke prestatie van Omar Sy, die de show volledig steelt als Driss. François Cluzet speelt de gehandicapte Philippe ook voortreffelijk maar Cluzet is in Frankrijk al enkele jaren een vaste waarde en ontgoocheld weinig als acteur. De chemie tussen de cast, en dan voornamelijk de twee hoofdpersonages, zorgt ook voor een enorme kwaliteitsinjectie en daardoor gaat het uitstekend geschreven scenario een beetje ten onder aan aandacht. Het scenario is zeker niet innoverend of pienter en er zitten zeker enkele clichés in de film maar de komische elementen die erin verschijnen zijn bijna allemaal geslaagd en dat is zeer knap in een film die toch een dramatisch onderwerp aangaat. Je ziet ook in deze film dat de regisseurs geen zwaar drama wouden maken maar eerder een film wouden brengen die het hele publiek aanspreekt, en zo het publiek ook laat stilstaan bij de beperking en de manieren hoe je daar mee om kan gaan. Het is het unieke evenwicht in deze film dat zowel de komische elementen als de emotionelere elementen afwisselen zonder dat één element echt het overwicht neemt
Intouchables is de succesvolste film van Frankrijk en is zeker ook één van de beste films die er uit onze zuiderburen uitgebracht is. De unieke chemie van de cast, de leuke muziek, het toffe verhaal, de komische en emotionele momenten, zorgen ervoor dat deze film je geen minuut zal vervelen en die je ook op een positieve manier zal doen stilstaan bij verzorging en mensen met een beperking. Het is speciaal dat de moraal van een film er eigenlijk heel de tijd vingerdik opligt maar nooit storend word, maar eerder je nog meer doet inleven in de sterk neergezette personages. Intouchables is zeker een film die elke filmliefhebber moet gezien hebben en zeker een instant klassieker. 4 sterren is hij dus zeker waard. Voor een 5e wacht ik nog enkele jaren om te kijken of de film me dan nog evenveel raakt als nu. Want dat maakt een film pas echt uniek.
9/10
tk1989
M'n omgeving bleef me de film maar aanraden dus nu maar eens gekeken. Ik moet zeggen, dit was gewoon een enorme tegenvaller. Er wordt niet overtuigend geacteerd en ik geloofde de relatie tussen de twee mannen geen moment (jaja ik weet dat het waargebeurd is maar de acteurs overtuigden mij geen moment). Bovendien zat de film boordevol technische fouten die mij enorm afleidden (bijvoorbeeld het paragliden, waar er drie paragliders de berg af zweven; de twee hoofdrolspelers en de cameraman ). Ik geef 'm een vier, maar dat is eigenlijk al hoger dan ik de film acht (zeker na recent 50/50 te hebben gezien).
Frietgezicht
Ben ff de namen kwijt maar die donkere gozer steelt echt de show,wat een heerlijk karakter en natuurljk is de wisselwerking tussen hun 2 geweldig.
Wel jammer dat je weinig te weten komt over de gehandicapte zoals hoe die aan zijn voortuin komt.
Ik kan wel veel zeggen maar alles is al gezegt maar 1 ding snap ik niet en hoop dat iemand t ken uitleggen:
Op een gegeven moment komt t broertje van de donkere binnen en dan zegt de gehandicapte: je hebt zo goed voor me gewerkt dat je nu zonder werk zit en opeens zijn ze uit elkaar.Ik begreep die splitsing niet....
Banned
Lachen valt er gelukkig genoeg, mede door de leuk neergezette rol van Omar Sy. Alles is ook netjes in beeld gebracht maar echt verassen doet de film nooit, daarvoor is de film té standaard. Ook het eind voelt nogal onaf en plots aan. Een climax had misschien wel welkom geweest en de huil sluizen hadden gerust opengezet mogen worden. Nu zorgt de humor er vooral voor dat je de hele situatie als minder erg beschouwt en soms moeten dit soort thema's een beetje pijn doen bij de kijker. Gemiste kans maar blijft wel een leuke vermakelijk film, voor één keer heb ik zelfs genoten van de franse taal. 6/10